இசையின் சக்தி வேறுபட்டது. சில இசைக்கு, ஓரளவிற்கு எதிர்வினையாற்றாத பலர் உள்ளனர். இசை மக்களை வெவ்வேறு வழிகளில் பாதிக்கும். சிலருக்கு இது முக்கியமாக ஒரு உள்ளுணர்வு; உற்சாகமான ஒலி; அவர்கள் நடனமாடுகிறார்கள்; அல்லது அவர்களின் உடல்களை நகர்த்துவார்கள். மற்றவர்கள் அதன் செய்தியைக் கேட்பார்கள்; அல்லது அதன் வடிவம் மற்றும் கட்டுமானத்திற்கு ஒரு அறிவுசார் அணுகுமுறையை எடுத்துக் கொள்வார்கள். அதன் முறையான வடிவங்களையும் அசல் தன்மையையும் நோக்குவார்கள்.
#சொல்வனம் தளத்தில் விவேக் எழுதிய கட்டுரை அந்த மாதிரி ஒரு முன்னுரை.
ஏதோ ஒருவித இசையால் நகர்த்தப்படாத எவரும் இருக்க முடியாது. உணர்ச்சிகளின் முழு வரம்பையும் இசை உள்ளடக்கியது: இது நம்மை மகிழ்ச்சியாகவோ சோகமாகவோ, ஏக்கம் அல்லது ஆற்றல் மிக்கதாகவோ உணர வைக்கக்கூடும். மேலும் சில இசை மற்ற அனைத்தையும் மறந்துபோகும் வரை மனதை முந்திக்கொள்ளும் திறன் கொண்டது. இது ஆழ் மனதில் செயல்படுகிறது; நம் மனநிலையை உருவாக்கும்; சூழலை மேம்படுத்தி ஆழமான நினைவுகளைத் திறக்கும்.
இசையின் வரலாறு மனிதகுல வரலாற்றின் ஒரு பகுதியாகும். சடங்கின் இனவியல் ஆய்வுகள் — இசை உருவாக்கம் என்பது அடிப்படையானதும் உலகளாவிய உள்ளுணர்வு என்றும் காட்ட ஏராளமான ஆதாரங்கள் உள்ளன. பழமையான சமூகங்களிடையே அதுவும் ஒரு கலை வடிவமா? பல நூற்றாண்டுகளுக்கு முன்பு அந்த இசை எப்படி இருந்தது என்பது பற்றி நமக்கு பரந்த அறிவு இல்லை.
இன்றைய மேற்கத்திய இசை எப்படி எல்லாவற்றையும் அணுகுகிறது. ஒரு சிறிய திறவுகோல் #solvanam
புதுமைப்பித்தன் ராயப்பேட்டை நெடுஞ்சாலையில் ஒரு வீட்டில் வாழ்ந்து வந்தார். அவர் வீட்டில் ஒரு சமயம் தவில் நாதஸ்வரம் முதலானவை இருந்தன. அதைப் பார்த்துவிட்டு இவை என்ன என்று கேட்டபோது நாதஸ்வரம் வாசிக்கக் பழகிக் கொள்கிறேன் என்று கூறி, ராஜரத்தினம் பிள்ளை கட்டுரை எழுதும் போது நான் ஏன் நாதஸ்வரம் வாசிக்கக்கூடாது என்று கேட்டு விட்டுச் சிரித்தார்.
திமிரி, பாரி என நாகசுரத்தில் இருவகை உண்டு. பாரி என்னும் கருவியே இன்று பெரு வழக்கத்தில் உள்ளது. இது ஆச்சா மரத்தினால் கடைந்து செய்யப்படும். இதில் செருகப்படும் சீவாளி வழி காற்று ஊதப்படும். கருவியிலுள்ள ஏழு துளைகளில் விரல்களால் இசை பெருக்கப்படும். நாகசுர இசைக்கு ஆதார சுருதி வழங்கும் கருவி ‘ஒத்து’ எனப்படும்.
அரசு பதில்களுக்காக குமுதம் வாங்கியவர்கள்; கல்கி கிடைத்தவுடன் பொன்னியின் செல்வனைத் தேடியவர்கள்; மெர்க்குரிப் பூக்கள் வந்த பிறகே சாவி என்னும் பத்திரிகை இருப்பதை அறிந்தவர்கள்; தங்கள் நாயகனின் போஸ்டருக்காக ஸ்போர்ட்ஸ்டார் பெற்றவர்கள்
லலிதாராம் அந்த வகையைச் சார்ந்தவர்.
சொல்வனம் தளத்தில் சுகா கட்டுரை இடம்பெற்றால் முதல் நாளே பத்தாயிரம் வாசகர்கள் வருவார்கள். அவரை வாசிப்பார்கள். பகிர்வார்கள். மீண்டும் இன்னொரு தடவை வாசிக்கவும் திளைக்கவும் அனுபவிக்கவும் வருவார்கள். அப்படியே அடுத்த நாள்.
இந்த மாதிரி இன்னொரு நம்பகமான ஆள் லலிதா ராம். சுகா சூப்பர் ஸ்டார் ரஜினி என்றால் தீபாவளி ரிலீஸாகப் போட்டி போடும் கமல்ஹாசனாக இவர்.
1978 தீபாவளிக்கு பதினொன்று தமிழ்ப்படங்கள் வெள்ளித்திரையில் வந்தது. அவள் அப்படித்தான் தப்புத் தாளங்கள் சிகப்பு ரோஜாக்கள் பைலட் பிரேம்நாத் தாய் மீது சத்தியம் மனிதரில் இத்தனை நிறங்களா வண்டிக்காரன் மகன் ஸ்ரீ காஞ்சி காமாட்சி தங்கரங்கன் கண்ணாமூச்சி அதிர்ஷ்டக்காரன்
இருந்தாலும் ப்ளாக்கில் எல்லோரும் பார்க்க நினைத்தது ஒன்றிரண்டுதான் இருக்கும். அந்த மாதிரி கட்டுரை முதல் பின்னூட்டமாகக் கீழே கிடைக்கும்
உசேனி இருபத்தோராவது மேளகர்த்தா இராகமும், “வேத” என்று அழைக்கப்படும் நான்காவது சக்கரத்தின் நான்காவது இராகமுமாகிய கரகரப்பிரியாவின் ஜன்னிய இராகம் ஆகும்.
a work of formal realism (which I neither condemn nor condone) usually adheres to a particular formula: Exposition informs a person’s Psychology, from which arises their Character, out of which certain Motives emerge, based upon which the character takes Action, from which Plot results (EPiC MAP).
– Bonnie Nazdam on the Limits of Cinematic Storytelling
Beyond the little world of art that Carnatic music occupies, what have we, the participants of this mega festival, done for the music? How much effort during the season have we made to bring diverse listeners into the art, take this art to other sections of society?
The Carnatic music in Chennai has become more about the season than about music and this is dangerous for the art. What we see happening in the season is only a symptom of a deeper lack of introspection on the art, its form, access and its integrity.
For the first song, the location was a rock in the middle of a waterbody. I went and sat there and said, ‘Give me five minutes’. I just had the tanpura with me. I hummed a few notes and started singing the song that came to my mind. That’s it. Every song in the film was taken in a single take. I didn’t sing twice and there were no retakes to correct any mistakes because that is also part of the idea. What you heard is actually what I sang there. In the movie, you will see me singing a phrase, and then correcting the phrase also. You actually see the artist going through the process of creativity as it is happening within him.
He loves to, time and again, touch on his core mission of upholding the authentic grammar of the musical form which has “evolved” enough to cause confusion (starting from the spelling: Karnatak, Carnatic, Karnatik?). There is only a fine line dividing the purist from the puritan, and the singer dangerously flirts on the edge. Witness, for instance, questions being raised on the aesthetic value of Raga Dharmavati, much appreciated by many for its melodic soulfulness but described here as “synthetic”.
You are described as a singer who stays clear of gimmicks . Would you label yourself as a purist?
Call it purist or whatever but the fact is I am a staunch believer in tradition. Tradition is dynamic, not static. Being purist doesn’t mean you don’t check out other ragas or stifle creativity. Tradition draws a boundary and gives you full freedom to do whatever you want within that framework. Often it is said the artiste gives the audience what it wants. On the contrary you have to decide what to give and so you set the benchmark for yourself.
Unlike the world of rock and roll where White musicians from Europe embraced the blues of the Blacks to make it widely acceptable, Tamil Nadu’s musical giants like Illaiyaraja or AR Rahman have reached out and collaborated with Carnatic musicians. They have used classical ragas for melodic compositions, percussion and vintage musical instruments in their film songs. From Carnatic giants like Balamurali Krishna to today’s Sudha Raghunathan or a Bombay Jayashree, Grammy winner Vikku Vinayakaram or a Guitar Prasanna the collaborations between Carnatic musicians and composers for films has only produced wondrous music from the state.
Carnatic vocalist TM Krishna, 39, on his decision to stay away from Chennai’s kutcheri circuit from this season, his rejection of the conservative tradition and why not all forms of music will accrue a huge following
Among Nehru’s ‘prejudices’ were ”maharajas, Portugal, moneylenders, certain American ways, Hinduism, the whites in Africa…” The list explains why Nehru was so offensive at the opening of the Ramakrishna Mission Institute in Calcutta, 1961.
There he spoke of ”bogus spirituality”, the absurdity of ”running away from the daily problems of life in the spirituality” — the profundities of undergrad radicalism — and then stalked off. ….Nehru, it was said, ”could be emphatic on a basis of insufficient knowledge”.…..he probably believed that the India of ”cow worshippers and devotees of Ayurvedic medicine and astrology” should be banished from public life……
If i have to learn music, i have to go to a Brahmin. Caste-based discrimination is repugnant to me. But i can’t look away from the fact that this music is the preserve mostly of Brahmins.
I believe we need affirmative action — if any teachers or sabhas spot good non-Brahmin talent, we need to make a push for it. It will only make the art healthy.
There’s no denying that one social group has clung to this music.
TMK’s views about the audience, I have seen his indifference and at times down right insulting remarks to the audience–about 2/3 years back during the December season in MA, towards the tail end of the concert he was singing a ragamalika and one of the ragas was not too familiar to one member of the audience who got up to ask what the raga was to which TMK asked apparently in jest(in his opinion)–“You want to know this raga only — So that means you could identify the previous ragas”–he may not have intended to “show” the rasika up but the rasika definitely felt humiliated.
I do not want to take away his talent and concerts-popularity but in my opinion he could be more respectful if not deferential towards the audience.
you are a larger-than-life musician is evident from your literary and writing skills; your book “A Southern Music: The Karnatik Story” was launched amidst much fanfare by no less a personality than Nobel laureate Amartya Sen! The DVD release with Bombay Jayashri earlier was a unique exercise. You dared to take Carnatic music across to Sri Lanka when things were not too comfortable with the neighbouring country.
Son of businessman TM Rangachary and a musicianeducator Prema,
As an adult, he graduated in economics and set tongues wagging when at 21 he married fellow musician Sangeetha Sivakumar, who is five years older. The desire to push boundaries had set in early at the Krishnamurti Foundation India school, an alternative school so wellknown that for generations it has been known as The School. Krishna’s two daughters go there now.
Krishna is constantly in search of a new project: Svanubhava, a music festival for students he founded with Bombay Jayashri and that he will helm on his own this year onwards; Sampradaya, an organisation that archives south India’s musical traditions and Kalachara Marumalarchi that attempts to revive the temple traditions in Tamil Nadu villages, recreating them as cultural hubs. His baby at the moment is Shabda (the equivalent of TED for Carnatic music) for which he has partnered with musicians RK Shriramkumar and HK Venkatram. – Saayujya the merging
Two years ago at a thematic concert, Krishna requested the organisers not to reveal the theme to the audience. “I sang a love song from the Sangam era, a Kannada poem on winter, a Rabindra Sangeet and Chinnanjiru kiliye (a Tamil song about a mother’s love for a child). At the end, some guessed the theme was rain; others said Rama. The answer was bhakti. That, to me, is surrender,” he says
I am sold to his divine music. We graduated from the same institution, the Vivekananda College in Chennai (Krishna pursued Economics and I majored in Physics). An added problem is that we are ethnically linked; both are TamBrams, that too from the same clannish Iyengar community.
(The writer is a former CBI Director, and a music buff.)
He came down heavily on iconic music composer Ilayaraja for using a popular Carnatic music composition with changes in a film. “I don’t have an issue with Carnatic music being used in films, but I don’t like it being called Carnatic because that is not the purpose of that music in the film. If a raga is used for a visual, that is a theatrical expression. Use it the way you want, but don’t call it Carnatic,” he says.
But he sees no dichotomy in his own attempts at “deconstructing” the traditional kutcheri format that Carnatic music lovers hold so dear.
Tank I wondered if you could say a few words about Carnatic music and what it means for you. T.M. Krishna Carnatic music is among the two art-music forms. I use the term art music instead of classical – because I find the word “classical” quite delusional, an unaesthetic way of describing music. So whether it’s Western or whether it’s from India, I prefer to not use classical, but instead I use art music. The two art-music forms are Hindustani music and Carnatic music
The music is based on three elements. The first is the melodic element, the idea of the raga, which to put it very simply is an abstract, melodic identity that has structured itself through generations of connectivity and some amount of habituation, as well as emotional and intellectual construction. That develops through a continuous process of listening, singing, both by the audience and by the musicians. The second element is tala and laya, which is the rhythmic part. Laya is the sense of time and has two elements – like time itself – which is interval and event. The relationship between interval and event and that which lies in-between, is laya. When you construct that relationship into a certain number of beats, say eight counts or ten counts, then you have fixed laya into a framework. This is tala. The third element is text, both linguistic and non-linguistic. Carnatic music is formed of this triangular relationship between text, tala and raga. And depending on how you play with these three elements, the components of these elements, their interactivity, the passages of give and take, as well as the way the musicians allow them to talk to each other, the music unfolds. This is the body and the experience of Carnatic music.
Have Bombay Jayashri and you performed together before? T.M.K.:Certainly not for a full-fledged kutcheri. How we first sang together is an interesting story. Jayashri and I were collaborating on a coffee-table book on Carnatic music. We approached the then President of India, Abdul Kalam Azad for the unveiling. He agreed, on the condition that we sing together. It was then that we realized that we hadn’t ever sung together before! So we performed together for an invited audience at the Rashtrapati Bhavan. (The book is called Voices Within, published by Matrka, founded by TM Krishna and Bombay Jayashri, “to create a new platform to present Carnatic music.”)
ராகம் பாடும் நேரம் நபருக்கு நபர் வேறுபடுகிறதே. இதில் உங்கள் அணுகுமுறை என்ன?
ஒரே கச்சேரியில் ஒரு ராகத்தை 5 நிமிடம் பாடுவேன். ஒரு ராகத்தை 10 நிமிடம் பாடுவேன். ஒரு ராகத்தை 20 நிமிடங்களுக்குப் பாடுவேன். இது, எடுத்துக்கொள்ளும் ராகம், அன்றைக்கு சாரீரம் இருக்கும் நிலை, பாடுவதற்கான சூழல் இப்படி எல்லாவற்றையும் பொறுத்து முடிவு செய்யும் விஷயம். இதெல்லாம் ஃபிக்சட் கிடையாது. அரியக்குடி 3 நிமிடம் பாடினார் என்றால் அது அவருடைய சவுகரியம். அவருக்கு அது ஒர்க் அவுட் ஆயிற்று. ஜி.என்.பி. 55 நிமிடம் ராகம் பாடியிருக்கிறார். ஒரே பீரியடில் பத்து விதமாக ராகம் பாடியவர்கள் இருந்திருக்கிறார்கள். மேலேயே பாடிவிட்டுப் போனவர்கள் இருந்திருக்கிறார்கள். கீழேயே பாடிவிட்டுப் போனவர்களும் இருந்திருக்கிறார்கள். மணி அய்யர், ‘கீழே பாடினா பண்டிதர்களுக்குப் பிடிக்கும். மேலே பாடினா பாமரர்களுக்குப் பிடிக்கும்’ என்பார்.
Mr. Prime Minister, unlike your immediate predecessor you are not a mute spectator, you love to address and impress. We have heard you from Lal Qila, Madison Square garden, Dubai and Silicon Valley, at the home of Google and Facebook. We have seen you being moved by the memory of the hardships faced by your mother. Words, strong and emotional words come to you easily.
Here there is an acknowledgment of the hatred and violence that tore through communities, but Jinnah wants bygones to be bygones. He is unwilling to dwell on the past and dirty himself in its pot holes. He wants people to forgive, forget and move ahead to create a future. Radhakrishnan will of course have nothing of this
Radhakrishnan’s atonement is Gandhiesque, a self-purification, cleansing where the future course of action must be a prayaschita of the past.
Another invented truism being spread around is that the education system has made people anti-Hindu and pro-religious minorities. Even more laughable is the assertion that leftist academicians with the connivance of western socialist scholars have wiped out Hindu goodness and achievements from our history. If we were to visit the innumerable religious studies, art and language departments around this country, we will find more PhDs that are seeped in Hindu religiosity than of the other kind. But from what the naysayers claim, India by now should have become a mini-Soviet Union, but we are not
கர்நாடக சங்கீதம் ராகங்களாக , கணக்கு வழக்குகளாக கற்றுக்கொள்ள வகுப்புகளும் ஆசிரியர்களும் இருந்தார்களே ஒழிய கர்நாடக சங்கீதத்தை ஒரு கலையாக அணுக, புரிந்துகொள்ள, அதன் அழகியல் நோக்கை அறிந்துகொள்ள எளிய வழிகள் இருக்கவில்லை. சங்கீதத்தில் விற்பன்னர்களாக இருந்தாலும் அதை சங்கீதத்திற்கு வெளியே இருப்பவர்களுடன் கலைச்சொற்கள் சாராது விளக்க பலரால் முடிந்ததில்லை.
இந்த ஒரு தருணத்திலேயே நான் டி.எம்.கிருஷ்ணா வை கண்டடைந்தேன் , அவரின் கர்நாடக இசை குறித்த ஒரு முழு நீள விரிவுரைத் தொடரின் மூலம்.இதில் அவர் கர்நாடக சங்கீதத்தின் அமைப்பு, வடிவம், அழகியல்,கணக்கு வழக்குகள், கணக்கு வழக்குகள் ஏன் முக்கியம் அவை முக்கியமல்லாமல் போகும் இடம் எது, கற்பனைவளம், படைப்பூக்கம் அதன் பிரயோகம் என்பது பற்றி எல்லாம் செய்முறை விளக்கத்தோடு விளக்கியிருப்பார். இதுவே எனக்கு மிகப்பெரிய திறப்பாக அமைந்தது. முழுத்தொடரும் கிட்டத்தட்ட 40 சிறு உரைகளால் ஆனது.
ஜெயமோகன் பதிவுதான் சர்ச்சைக்கு மூலம் என்று அறிந்ததும் அதை முதலில் படித்தேன். கர்நாடிக் இசை குறித்து எதுவும் தெரியாது என்று டிஸ்க்ளெய்மர் கொடுத்துவிட்டு பிறகு அதை குறித்து எழுதிய ஜெயமோகனே டிஸ்க்ளைமர் கொடுக்கும் அளவு நிலைமை கைமீறி போயிருக்கும் நிலையில் எனக்கும் கர்நாடிக் சங்கீதத்துக்கும் இருக்கும் நீண்ட தொடர்பை முதலில் நான் விளக்கிவிட்டு கருத்து சொல்வதே நல்லது என்பதால் முதலில் அதை சொல்லிவிடுகிறேன்.
எனக்கு முதன் முதலில் கர்நாடிக் சங்கீத பரிச்சயம் என்றால் அது சங்கராபரணம் திரைப்படம் மூலம்தான் என்றால் அது மிகையாகாது.
Sumanasa Foundation, mentioned in the citation, helps music students from rural places and bring music to special children as part of their therapy. Laudable causes indeed.
I do not feel it is wrong for a performer to experiment like he does on stage and agree not every experimentation would be to the liking of everyone. But it is his freedom to do so and I do not think the art would suffer from it.
I have been to some of the concerts he has taken to fishermen villages and I have seen the attendees happy not because they are able to appreciate the art but because they felt included.
Krishna has tried to explain why he is breaking the mould. The kutcheri format, as it exists today, is less than 100 years old, he correctly says. It was formalized in the 1920s by Ariyakudi Ramanuja Iyengar to follow a standardized format. First, a brisk varnam; then an invocation on Lord Ganesha; then a few fast-paced krithis or songs without the improvisation; then a heavy piece in a “ghana” ragam or weighty ragam like Kambodhi, Kalyani, or Bhairavi. Then the centrepiece of the concert or the RTP—Ragam, Thanam, Pallavi, which is raga improvisation followed by swara-play, followed by the song in a ragamalika or garland of ragas; then the virtuoso, thani avarthanam, display by the accompanying drummers; then the lighter fare called thukkada, which includes bhajans, abhangs, padhams, javalis and the like.
முதலில் கர்னாடக இசை நம்முடைய கல்ச்சுரல் சிஸ்டத்திலிருந்து வெளியே வந்து Curriculum ஆக அமைய வேண்டும். தொன்மையான பாரம்பரிய இசை இந்த இசை. எவ்வளவு பேர் ஒரு கர்னாடக இசை பாடலைப் பொறுமையாகக் கேட்கிறோம். நாம் எப்போது கடைசியாக ஒரு கர்னாடக இசைப் பாடலைக் கேட்டோம் என்று யோசித்துப் பாருங்கள். விடை கிடைக்கும்,
ரமேஷ் விநாயகம் உருவாக்கிய கமகா பாக்ஸ் பற்றி கேள்விப்பட்டிருக்கீர்களா? அவருடைய இருபத்தைந்து வருட ஆராய்ச்சியின் பலன். இது என்ன என்று தெரிந்துகொள்ள
டி.எம்.கிருஷ்ணாவின் அரசியல் நிலைப்பாடுகளை விமர்சிப்பது வேறு. அவரது இசையையும் கலையையும் மதிப்பீடு செய்வதென்பது முற்றிலும் வேறு.
இசையை ரசிப்பதற்கு ராகங்களின் இலக்கணங்கள் தெரிந்திருப்பதோ அல்லது பிரித்து மேய்வதோ அவசியமில்லை தான். ஆனால் ராகதேவதைகளின் பிரசன்னத்தை அபோதபூர்வமாகவாவது உணராமல் இந்தியச் செவ்வியல் இசையில் மனம் லயித்தல் என்பது சாத்தியமே அல்ல. “பண்ணென்னாம் பாடற்கு இயைபின்றேல், கண்ணென்னாம் கண்ணோட்டம் இல்லாத கண்” என்று உவமையாகக் குறள் எடுத்தாளும் அளவுக்கு ஆதாரமான விஷயம் அது.
“She the wavy ocean of nectar, She, the innermost being in the inner heart…” (sudhA tarangiNi, antarangiNi).. the lines that T.M. Krishna so beautifully rendered in ‘neraval’ perhaps describe the overall musical experience of the wonderful concert last evening. ‘mAye tvam yAhi’, this Kriti of Dikshithar with its overall mystical, meditative import, set to the enigmatic Raga Tarangini, was presented by TMK with the full depth and feel that it deserved.
Breaking of convention and interesting novelties have become so much the ‘norm’ in TMK’s performances that people come with such an expectation.. and they almost never go back with disappointment. The earnest Rasika always enjoys the music, irrespective of the ‘rebel’ elements (or the lack of them). Last night was no exception.
He sang ‘kanaka shaila vihArini (punnAga varAli) as the opening piece, in a relaxed pace. That was followed up with a Yamuna Kalyani Alapana and ‘krishna nee begane baro’ in *violin* for about 30+ minutes by Sriram Kumar ! The audience really got cheered up with this splendid violin treat, totally unexpected, it appeared. Then TMK sang a nice thAnam and the javali ‘adi neepai marulu konnadhi’ in the same Raga, (thankfully :))
A glorious Kedara Gowla Alapana, followed by “Thulasi Bilava” of Thyagaraja followed. The neraval around “uramuna mukhamuna shiramuna bhujamuna – karamuna nEtramuna caraNa yugambuna” was wholesome, as if one can feel the Raga Devata’s full presence from head to toe, with every one of Raga’s limbs shining. For Kalpana Swaram landings, he chose the phrase ‘paramAnandamutO’ in the next line in the lyrics – great aesthetic sense. The Thani Avartanam by Manoj Siva (Mridangam) and Anirudh Athreya (Khanjira) added luster to the piece.
Bharathiyar composition suTTum vizhi chuDar thAn came in a vibrant Ragamalika (Bilahari, Bhairavi, Sama, Vasantha) expressing emotions of joy, throbbing and longing in line with the highly romantic lyrics.
There was never ever a single dull moment in the entire concert. TM Krishna is undoubtedly an exemplary Artist whose music is engaging and absorbing and leaves you spellbound, literally. As a Rasika, these are really my feelings, though I find his writings an opinions on sociopolitical matters totally shallow, misinformed and at times even crooked.
TM Krishna’s overall personality, indeed is an enigma.
Never knew that “உறவுகள் தொடர்கதை” in “அவள் அப்படித்தான்” was written by ஜீனியஸ், மேதை என்னும் தோரணை இல்லாத கங்கை அமரன்.
முள்ளும் மலரும் படத்தின் ‘ராமன் ஆண்டாலும்’ பாடலை அசலாக எழுத இருந்தவர் கண்ணதாசன்.
அவரும் “வாழ்க்கையெனும் வட்டத்தில் விட்டதை வெல்லும் காலமும் மறக்கும் வேகமும் புத்தனாகினால் கிடைக்குமோ” என்பது போல் எழுதி வைத்திருக்கிறார். அதைப் படித்த மகேந்திரன், “தண்ணியைப் போட்டுட்டு மிகக் குறைந்த ஏட்டறிவே கொண்ட ‘காளி’ இப்படி தத்துவார்த்தமாகப் பாட மாட்டானே… வாய்க்கு வந்ததை கோபமாக சொல்லவேண்டும்.” என்கிறார்.
கண்ணதாசனைக் கூப்பிட்டு மாற்றச் சொல்ல அவகாசமில்லை. அப்போது எழுதிய எளிய வரிதான்
“ராமன் ஆண்டாலும் ராவணன் ஆண்டாலும்
எனக்கொரு கவலையில்லே
நான்தான்டா என் மனசுக்கு ராஜா
வாங்குங்கடா வெள்ளியில் கூஜா
நீ கேட்டா கேட்டதை கொடுப்பேன் கேக்குற வரத்தை கொடுப்பேன்
கேக்குற வரத்தை கேட்டுக்கடா”
மன அழுத்தம் நீங்க நான் மூன்று உபாயங்களை பின்பற்றுகிறேன். எல்லோரும் சொல்கிற உடற்பயிற்சியை விட வீட்டை சுத்தம் செய்கிற பராமரிப்பு. அமைதியான இசையின் பின்னணியில் தியானம் என்பதை விட நிசப்தமான புத்தக அறையில் பூனையுடன் தஞ்சம். உளவியலாளரிடம் பகிர்வதை விட நாலு ஃபேஸ்புக் கருத்தாளர்களுக்கு கேள்வியாக பதில் போடுவது.
ரஜினி படம் பிடிக்குமா? கமல் படம் பிடிக்குமா? என்னுடைய இடையீடு சுணக்கங்களை களைவதற்குப் பின்னால் இந்தக் காரணமும் இருக்கிறது.
’நான் சிவப்பு மனிதன்’ அதிரடியாக இறங்குவார். ‘ராமன் ஆண்டாலும்’னு வாழ்க்கையை கொண்டாடுவார். ’நல்லவனுக்கு நல்லவ’னாக நிறுவனங்களை வெற்றிகரமாக நடத்துவார். ’பில்லா’ மாதிரி உளவாளியாக சென்றால் கூட ஆக்ஷன் இருக்கும்.
அந்த ஜென்மத்திலேயே பழிவாங்காமல் இன்னொருவரை எதிர்நோக்கும் ‘கல்யாணராமன்’. சிம்லா ஸ்பெஷல், உயர்ந்த உள்ளம் எல்லாமே நம்பக்கூடிய முகங்களின் பிரதிபலிப்பு. ’வாழ்வே மாயம்’ போல் உண்மையைப் போட்டு உடைக்க சஞ்சலப்படும் மனிதன். சகல கலா வல்லவன் முதல் விஸ்வரூபம் வரை கமல்ஹாசன் ஒற்றராக செல்வது கூட லாஜிக் நிறைந்ததாக இருக்கும்.
கமல் கதாபாத்திரங்கள் சாதுவானவை. நான் அன்றாடம் எதிர்கொள்கிறவர்கள். தொண்ணூறு சதவிகிதத்தினர் இவ்வாறே தங்கள் குணாதிசயங்கள வைத்திருக்கிறார்கள்.
ரஜினி நட்சத்திரம். கண்டிப்பு நிறைந்தவர். வாட்டத்தைப் போக்க நம்ப இயலாதவற்றை சாதிக்கிறார். என் கலக்கங்களை நீக்க முடியும் என உறுதியான உற்சாகம் தருகிறார்.
இளையராஜாவை இரண்டு மூன்று தடவை பார்த்திருப்பேன். கங்கை அமரன் போல் எல்லா வருடமும் ராஜா வந்ததில்லை.
கபாலீஸ்வரர் கோவில் கச்சேரிகள் மூன்று வகைப்பட்டவை. ஐந்து மணிக்கு சொற்பொழிவு + உபன்யாசம். கிருபானந்த வாரியார்கள், கீரன், திருத்தணி சுவாமிநாதன் என்று பெரியோர் பாடலுடன் உரை கொடுப்பார்கள். ஏழு மணிக்கு மெல்லிசை + பக்தி பாடல்கள். ஐயப்பன் வீரமணி, சூலமங்கலம் சகோதரிகள் போன்றோர் குரல் கொடுப்பார்கள். அதன் பிறகு இரவுக் காட்சிதான் நான் பார்த்தது.
எம்.எஸ். விஸ்வநாதனும் உண்டு. எட்டு மணி கச்சேரியை அவர் கறாராக ஒன்பது மணிக்கெல்லாம் தொடங்கிவிடுவார். பாவலர் பிரதர்ஸுக்கு கெத்து ரொம்ப ஜாஸ்தி. நிகழ்ச்சியைத் துவங்குவதற்கு பத்து மணி கூட ஆகிவிடும். பின்னிரவு ஒரு மணி வரை பேச்சும் அரட்டையும் நக்கலும் கலந்து பாடல் மிக்ஸ்களும் வந்து கொண்டேயிருக்கும்.
விநாயகர் மட்டும்தான் கச்சேரி கேட்பது போல் சன்னிதியை திறந்து வைத்திருப்பார். மற்ற தெய்வங்கள் எல்லாம் நகை நட்டுடன் பத்திரமாக உறங்க சென்றுவிடும்.
ஆர்க்கெஸ்ட்ரா எல்லாம் பிரும்மாண்டமாக இருந்ததில்லை. அந்தப் பக்கம் எட்டடி; இந்தப் பக்கம் பத்தடி என்று இருக்கும் குட்டி மேடைக்குள் கோரஸ், டிரம்ஸ், ஹம்மிங்ஸ் எல்லாம் அடைக்கணும். ஒவ்வொரு வருடமும் சுவாரசியமாக செய்வார்கள். கிளாசிக்ஸ் முதற்கொண்டு அப்பொழுது வந்த புதுப்பாடல் வரை எல்லாமும் கொடுப்பார்கள்.
கோவில் என்பதற்காக சமரசம் செய்து கொள்ளாமல், ‘வாடீ என் கப்பங்கிழங்கே’ என்று கூத்துப்பாடலும் வாழ்வே மாயத்தின் ‘தேவி’ கிண்டல்களும் கிட்டத்தட்ட கற்பகாம்பாள்களைக் குறி வைத்தே அரங்கேறும்.
ஆனால், அந்தக் காலத்தில் இவ்வளவு கற்பழிப்புகள் ஊடகங்களில் பாடல் பெறவில்லை. தனிமனித அக்னிப் பரீட்சையாகவே முடங்கிவிட்டது.
தமிழில் ஒலியும் ஒளியும் மாதிரி ஹிந்தியில் சித்ரஹார். தொண்ணூறுகளில் மனதைக் கவர்ந்து தொடர்ந்து நினைவில் பதிந்திருக்கும் பாடல்கள் பட்டியல்.
1. I Love My India – Pardes
சிஸ்டத்திற்குள் இருந்தே சிஸ்டத்தை முறியடிப்பது போல், இந்தியா பிடிக்கும் என்று சொல்லி அமெரிக்க தேசி மாமனாரை வீழ்த்தும் மஹிமாவா… குடியரசு தின ஸ்பெஷலா…
2. Man Mohini – Hum Dil De Chuke Sanam
ஹீரோயினுக்கு மழைப்பாடல் கொடுப்பார்கள்; சின்னச் சின்ன ஆசை கேட்பார்கள். ஆனால், துள்ளல் எண்ட்ரி கொடுப்பது ஐஸ்வர்யா ராய்.
3. Mehndi Lagake Rakhna – Dilwale Dulhania Le Jayenge
விடிஞ்சா கல்யாணம்; மாப்பிள்ளையின் முன்னிலையில் காதலியுடன் கொஞ்சம் டூயட்; துளி பயம்; நிறைய ஆட்டம். நடிப்புக்கு கஜோல்.
4. Rangeela Re – Rangeela
ராம் கோபால் வர்மாவின் முதல் இந்தி படிக்கட்டு; ஏ ஆர் ரெஹ்மானின் ஆஸ்கார் பாய்ச்சல்; ஊர்மிளாவின் அலட்டலில்லாத பாங்கு; எல்லாவற்றையும் மிஞ்சும் கனவும் நம்பிக்கையும் கொப்பளிக்கும் அர்த்தமுள்ள வரிகள்.
5. Ek Ladki Ko Dekha To – 1942 A Love Story
இரண்டு நிமிடம் முன்னால் விழுந்த பனி போல் மெத்து மெத்தான ஒளித்தொகுப்பு.
6. Aati Kya Khandala – Ghulam
இறுக்கமான நேரத்தில் இயல்பாக்கி, விவகாரமான கேள்வியை விளையாட்டாக கொக்கி போடும் லாவகம்.
7. Jadoo teri nazar: Dar
தொலைக்காட்சியில் நடிக்க ஆரம்பித்து, துணை நடிகராக உயர்ந்து, வில்லனாகக் கலக்கி இன்று ரா #1, மறைந்திருந்து பார்க்கும் மர்மமென்ன!
8. Phir Bhi Dil Hai Hindustani – Title Song
விளம்பரம் எடுப்பவர், திரைப்பாடலுக்கு காட்சியமைப்பு கொடுத்தால், இப்படித்தான் சௌக்கியமாக அமையும்.
9. Ramta jogi – Taal
ஐஷ்வர்யா ராய்க்கு நடிப்பு வராவிட்டாலும், ஆட்டம் அமர்க்களம்.
10. Pehla Nasha – Jo Jeeta Wohi Sikander
பக்கத்து வீடு; சின்ன வயது துவங்கி தோழி; முதல் காதல்; பதின்ம வயதில் கல்லூரியில் சகாக்களுடன் பார்த்த காட்சியின் நினைவு மீட்டல்.
நிச்சயிக்கப்பட்ட திருமணங்களின் வண்டவாளங்களை இரண்டு சரணங்களில் சுருக்கும் அழகு.
6. இந்த வாழ்வே மாயம்:வாழ்வே மாயம்
கமலுக்கென்று நிறைய பாடல்கள் இருக்கின்றன; ‘அந்தி மழை’, ‘உனக்கென்ன மேலே நின்றாய்’, அண்ணாத்தே ஆடுறார்…
7. தோல்வி நிலையென நினைத்தால்:ஜெய்சங்கர்
பாடலுக்கேற்ற காட்சியமைப்பு; கடவுளை தரிசித்தது போன்ற உத்வேக எழுப்புதல்.
8. கண்ணும் கண்ணும் கொள்ளையடித்தால்:திருடா திருடா
வைரமுத்து மாயாஜாலம்; ரெஹ்மானின் இளமை; திரைப்படத்தின் பசுமை
9. தெய்வம் தந்த வீடு, வீதி இருக்கு: அவள் ஒரு தொடர்கதை
கண்ணதாசன் அருமை தெரியாத காலம்; பாலச்சந்தர் குன்சாக புரிந்த நேரம்; பெண்ணுரிமை புரிந்ததாக மயங்கிய சமயம்.
10. டேக் இட் ஈசி ஊர்வசி:காதலன்
சென்னையைப் பார்த்து இப்படி ஜொள்ளு விட வைக்கமுடியுமா! – சாங்கர்
கொசுறு: கடவுள் வாழும் கோவிலிலே கற்பூர தீபம்:ஒரு தலை ராகம்
நியாயமாக ‘பொட்டு வைத்த ஒரு வட்ட நிலா’வோ, ’விழிகள் மேடையாம்; இமைகள் திரைகளாம்’ கிளிஞ்சல்களோ பிடித்திருக்க வேண்டும்; ஆனால், கல்லூரி காதல் என்றால் டி ராஜேந்தர் முதல் படம்.
* Accept that some days you’re the pigeon, and some days you’re the statue.
* Solitude is independence
* Call no man happy until he is dead - Oedipus
* It is what you read when you don't have to that determines what you will be when you can't help it. - Oscar Wilde
* The difference between literature and journalism is that journalism is unreadable and literature is not read. - Oscar Wilde
Snap Judgment 