Monthly Archives: திசெம்பர் 2018

1968-1970க்குப் போக வேண்டும். 35 ஆண்டுகளுக்கும் மேல் பின்னோக்கி, எல்லாவற்றையும் பதிந்த நினைவுகளிலிருந்தே அக்காலகட்ட மனப்பதிவுகளை மீட்க வேண்டும். ஆய்வாளனின் காரியமில்லை. அப்படித்தானா என்று சரிபார்த்துக் கொள்ள பழைய இதழ்கள் கூட இல்லை. பத்திரப்படுத்தி வைத்திருந்தவற்றை யார் எடுத்துப் போய்… சரி, நல்லபடியாகத்தான் நினைப்போமே, திரும்பக் கொடுக்க மறந்துவிட்டார்களோ?

‘எழுத்து’ பத்திரிகையோடு கிட்டத்தட்ட பத்து வருடங்கள் வலர்ந்தாயிற்று. அது ஒரு புத்துணர்வு தந்து, புதிய பாதைகளைக் காட்டிய பத்திரிகை. கிண்டல்களோடும், எதிர்ப்புகளோடும், வசைகளோடும், எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக வறுமையோடும் போராடி வளர்ந்த பத்திரிகை. அது கண்டெடுத்தவர்களை வளர்த்த பத்திரிகை. ‘எழுத்து’ தோன்றியிராவிட்டால் எங்களில் பலர் என்னவாக வளர்ந்திருப்போம் என்று சொல்லமுடியாது. 70-க்குப் பிறகு கேட்கப்பட்ட பெயர்கள், “நாங்கள் பிச்சமூர்த்திக்கு முன்னோடிகளாக்கும்” என்று அதற்கும் வெகு வருடங்கள் பின்னால் தங்களுக்கு முடிசூட்டிக்கொள்ள இருந்தார்கள். இப்படிப் பலர் தங்கள் ஜாதகத்தைத் தாங்களே திரும்பக் கணித்துக் கொண்டார்கள். அன்று எதிர்ப்பும், கண்டனங்களும், ஆதரவின்மையும் மாத்திரமே எழுந்தன. இன்று 80-க்குப் பிறகு, அதில் பார்ப்பனீய எலீட்டிஸமும் இருந்ததாகக் கண்டுபிடித்துச் சொல்கிறார்கள்.

எங்களுக்கும் இவர்களுக்கும் நாங்கள் குரல் எழுப்ப மேடை அமைத்ததும், அமைத்துக் கொள்ளும் வழிகாட்டித் தந்ததும் ‘எழுத்து’. அதற்கு முன்னர், ‘எழுத்து’ மூலமும், அது போன்ற பின் வந்த மேடைகள் மூலமும் கேட்ட குரல்களை, சுட்டிய புதிய பாதைகளை முன்னர் யாரும் கேட்டதில்லை; கண்டதில்லை.

இலக்கியச் சிறுபத்திரிகை, புதுக்கவிதை, விமர்சனம் என இம்மூன்றையும் மரபுகளாக, இன்றைய தமிழுக்கு ‘எழுத்து’தான் தந்தது. அது ஒரு கொடை. இவ்வலவும் நான் முன்னர் சொன்னதுதான். ஆனால் இன்று மறுபடியும் சொல்லியாக வேண்டியிருக்கிறது. இவ்வளவையும் சொல்லி, அங்கீகரித்துப் பின்னர் மேற்சொல்வதுதான் முறையும் நியாயமும் ஆகும். ‘எழுத்து’ வை செல்லப்பாவை மீறிச் செல்வது, நிராகரிப்பதாகாது.

ஆக, எழுத்துவோடு வளர்ந்த பிறகு, ஒரு காலகட்டத்தில், எங்களில் சிலருக்கு, எழுத்து பத்திரிகையில் எல்லை வரையறுப்பில் அதிருப்தி. நாங்கள் யாரும் எக்கருத்தையும் எழுத்துவில் வெளியிடும் சுதந்திரம் எங்களுக்கு இருந்தது. செல்லப்பா மிகவும் மதித்த, அவருக்கு மிகவும் நெருக்கமானவர்களின் எழுத்துக்களையே நான் குறை சொல்லி விமர்சித்திருக்கிறேன். என்னையே ‘சாமிநாதன் பதம் பார்த்திருக்கிறார்’ என்று செல்லப்பாவே சொல்லியிருக்கிறார். ஆனால் செல்லப்பாவின் அக்கறை இலக்கியம் என்ற வட்டத்திற்குள்ளேயேதான் இருந்தன. அதிகம் போனால் நாடகம் பற்றி கொஞ்சம் எட்டிப் பார்க்கலாம். ஆனால் எனக்கு எழுத, சொல்ல, கருத்துக்கள் பரிமாறிக் கொள்ள நிறைய விஷயங்கள் இந்த எல்லைகளை மீறி இருந்தன. எனக்குத் தெரியும், சச்சிதானந்தத்தின் ஈடுபாடுகளும் அக்கறைகளும் பரந்த அளவிலானது என்பது. தருமு சிவராமுவின் விஷயத்திலும் அப்படியே. இருப்பினும் என் முதல் கட்டுரையிலேயே, இந்த எல்லைகளை நான் மீறி இருந்தாலும் செல்லப்பா அதற்குத் தடை சொல்லவில்லை என்றாலும், இலக்கியம் மீறிய விஷயங்களுக்கு அதிக இடம் கொடுக்க அவர் விருப்பப்பட்டதில்லை. ஒரு சிறிய பத்திரிகை, இலக்கியம் என்ற எல்லைக்குள்ளேயே செய்ய வேண்டியவை நிறைய இருக்க, அவர் வார்த்தைகளில் “அகலக்கால் வைக்க” அவருக்கு இஷ்டமில்லை. இவ்வளவையும் மீறி நானும் சிவராமுவும் ஒன்றிரண்டு எழுதத்தான் செய்தோம். யூகோஸ்லாவியா க்ராஃபிக்ஸ் பற்றி எழுதியது எனக்கு ஞாபகம் வருகிறது.

எஸ். பொன்னுத்துரை மட்டக்களப்பிலிருந்து சென்னைக்கு வந்திருந்தபோது, தற்செயலாக நானும் சென்னையிலிருந்தேன். செல்லப்பா வீட்டில் அவர் முன்னிலையில் நான் பொன்னுத்துரையும் விவாதித்துக் கொண்டிருந்தோம். இரண்டு விஷயங்கள்: ஒன்று இலங்கையில் தமிழர் போராட்டம்; மற்றது பக்கத்தில் ஓடிக் கொண்டிருந்த டேபிள் ஃபான். அது art-ஆ அல்லது craft-ஆ என்று எங்களுக்குள் பட்டிமன்றம். எங்களுக்குள் முதல் படிவமைப்பு art. பின்னர் அது லஷக்கணக்கில் தயாரிக்கப்பட்டது craft என்றேன் நான். எஸ். பொ. என்ன சொன்னார் என்பது என் நினைவில் இல்லை. ஒரு கட்டத்தில் செல்லப்பா “போதுமே, நீங்கள் இரண்டு பேரும் பேசியது. இனி இலக்கியம் பேசலாம் கொஞ்சம்” என்று கடிந்து கொண்டார்.

எதற்காகச் சொல்ல வந்தேன் என்றால், எதற்கும் ஓர் அளவுக்கு செல்லப்பா பொறுமை காப்பார். வரம்பு மீறிப் போவதாக, தன் இலக்கிய அக்கறைகள் பாதிக்கப்படுவதாக அவருக்குத் தோன்றினால் ஒரே இடுக்கிப் பிடிதான்.

செல்லப்பா வழியில் நாமும் ஒரு பத்திரிகை நடத்தினால் என்ன என்று தோன்றிற்று. எனக்குத் தெரிந்த இலக்கிய நண்பர்களுக்கெல்லாம் எழுதினேன். எல்லோரும் சம்மதம் தெரிவித்தார்கள். பத்திரிகை நடத்தப் பணம் கொடுப்பவர்கள் அல்லாத ஒருவர் பொறுப்பேற்க என்று வல்லிக்கண்ணனை ஆசிரியராக இருந்து பொறுப்பேற்கக் கேட்டேன். நாங்கள் பத்து பதினைந்து பேர் ஆளுக்கு ரூபாய் நூறு முதலில் முதலாகவும், பின்னர் மாதம் பத்து ரூபாய் என பத்திரிகை தானே தன்னை நிறுத்திக் கொள்ளும்வரை கொடுப்பது என்றும் தீர்மானம். பத்திரிகை தன் காலில் நிற்கும் வரை இலவசமாகத் தான் பொறுப்பேற்பதாக வல்லிக்கண்ணன் எனக்கெழுதினார். “எல்லா வேலைகளையும் அநேகமாக வல்லிக்கண்ணனே பார்த்துக் கொள்வார். அவ்வப்போது அவர் ஏதாவது உதவி வேண்டினால் செய்யுங்கள் அது போதும்” என்று அசோகமித்திரனுக்கு எழுதினேன். கணையாழி அனுபவம் அவருக்கு உண்டு என்ற நோக்கில். அவர் உடனே எனக்கு மிக விரிவான பதில் எழுதினார். அதன் முக்கிய வாக்கியம், “பின் கழுத்துப் பட்டு சட்டையின் காலர் அழுக்குப்படாமல் பார்த்துக் கொள்ள வேண்டியிருக்கிறது. மாதம் ரூ.300 தனக்கு தந்தால் உதவுவதாக” அவர் எழுதினார்.

இதற்குப் பிறகு நான் அதிகம் பிரயாசைப்படவில்லை. இது நம்மால் ஆகாது என்று நான் அந்த எண்ணத்தைக் கை விட்டேன். 1967-இல் என் சம்பளமே ஒரு 350-400 என்று தான் ஞாபகம்.

நான் யார் யாருக்கெல்லாம் எழுதினேனோ அவர்களுக்கு ஒரு வேளை ஞாபகமிருக்கலாம். ”‘எழுத்து’வின் எல்லைக் கட்டுப்பாடு அதிருப்தி தருகிறது. நம் எல்லைகளை விஸ்தரித்து நாமே ஏன் ஒரு பத்திரிகை நடத்தக் கூடாது?” என்றுதான் எல்லோருக்கும் எழுதியிருந்தேன்.

இந்த அதிருப்தி எங்களில் பலருக்கு இருந்தது. அதே சமயம் ஆங்காங்கே பலரும் இவ்வாறு சிந்திக்கத் தொடங்கியிருந்தார்கள் என்பதும் பின்னர் தெரிந்தது. ஒன்றை மாத்திரம் இப்போதும் நினைவுறுத்திக் கொள்ள வேண்டும். இம்மாதிரியான சிந்தனைகளுக்கே வழிகாட்டி, க.நா.சு.வின் இரண்டரை வருட ‘இலக்கிய வட்டமும்’, செல்லப்பாவின் ‘எழுத்து’வும்தான்.

அந்த சமயத்தில்தான் நடை என ஒரு காலாண்டு பத்திரிகை தொடங்கப் போவதாக ந. முத்துசாமியும், சச்சிதானந்தமும் எனக்கு எழுதினார்கள் என்று நினைவு.

நடை இரண்டு வருட காலம் நீடித்தது. எட்டு இதழ்கள் சில மெலிந்தும் சில பருத்தும் வெளிவந்தன. இதழ்கள் இல்லாததால் நினைவிலிருந்துதான் நான் பல விஷயங்களைத் தொட்டுப் பேச முடியும்.

கவிதை என்றும் பாடல் என்றும் பன்முக மாயம் செய்யும் திரைப்படப் பாடல்களில் என்ன கவித்துவமோ பாடலோ இருக்கிறது என்று ஒருவர் ஆராய்ந்தார். இது எழுத்துவில் வருவது சந்தேகம்தான். அப்போது காலமாகிவிட்டிருந்த பத்மினி என்னும் ஓவியர் பற்றி, அவரது ஓவியப் பிரதிகளோடு ஒரு கட்டுரை, சச்சிதானந்தம் எழுதியிருந்தார் என்று நினைவு. புதுக்கவிதையில் காணும் யாப்பு மீறல் அத்தனைக்கும் பழம் இலக்கணங்களில், தொல்காப்பியம், யாப்பருங்கலக்காரிகை, விருத்தி இத்யாதிகளில் விதி அமைத்துக் கொடுத்திருப்பதை ஒரு சிறு புத்தக இணைப்பாகவே, செல்வம் தந்திருந்தார். அதற்கு எந்த பண்டிதரும் இதுவரை மறுப்பு சொன்னதில்லை.

நடையின் முதல் இதழிலேயே ஞானக்கூத்தன் என்னும் ஒரு புதிய குரல் கேட்கத் தொடங்கியது. அக்குரல் எனக்கு அப்போது மிக உற்சாகம் தந்தது. இன்றுவரை தொடரும் தமிழரின் பரிசில் வாழ்க்கை அவர் கவிதை ஒன்றில் நினைவுறுத்தப்பட்டிருந்தது. சி. மணியும், தனது இயல்பான விமர்சன எள்ளலுக்கு புதிய குரல் கொடுத்து வே. மாலி என்று நாமகரணம் கொடுத்தார்.

தாமோதரன், தக்ஷ்ணாமூர்த்தி, ஆதிமூலம் போன்றோரின் கோட்டுச் சித்திரங்கள் ஒவ்வொரு இதழிலும் வெளியாயின. இவைதாம் தமிழ் எழுத்துலகுக்கும் தமிழ் ஓவியர் / சிற்பிகளுக்கும் இடையிலான முதல் பரிச்சயம், பரஸ்பர உறவின் தொடக்கம். இது இன்று 35 வருடங்களுக்குப் பின் என்னவாக வளர்ந்து பெருகியுள்ளது என்பது, இன்றைய தலைமுறையினருக்குத் தெரியாது. அதன் எளிய ஆரம்பங்கள் நடையில் என்பதையும், அவர்களுக்குச் சொல்ல வேண்டும், வேதாள உலகமும், மனோகராவும் பம்மல் சம்பந்த முதலியாரிடமிருந்து தொடங்கியது என்பது எத்தனை பேருக்குத் தெரியும்?

ந. முத்துசாமி, முன்னால் சிறந்த கதைகள் எழுதியவர் என்பதும் பலருக்குத் தெரியாமக் இருக்கலாம். ந. முத்துசாமிக்கேக் கூட அது மறந்து விட்டதோ என்னவோ. “அப்படியா? அப்படியானால் நல்லதாச்சு” என்று நினைக்கும் சிறுகதைக்காரர்கள் இருக்கக்கூடும். இன்று ந. முத்துசாமி இந்தியா அறிந்த சங்கீத நாடக அகாடமி விருது வாங்கிய, கொலம்பியாவில் தன் புகழ்நாட்டிய, கூத்துப்பட்டறையை உருவாக்கியவர் என்று இந்தியா அறிந்த நாடகாசிரியர். அதன் ஆரம்பம் நடை பத்திரிகையில்தான். நாடையில் அவரது இரண்டு நாடகங்கள் பிரசுரமாகியிருந்தன. முதலாக வந்தது காலம் காலமாக. முதல் தடவையாக நாடகம் என்று தமிழில் சொல்லத் தகுந்ததன் தொடக்கம் காலம் காலமாகவிலிருந்துதான் என்று அன்றும் இன்றும் என் அபிப்ராயம். அத்தொடக்கம் கண்ட மகிழ்ச்சியில் அதை நான் மொழிபெயர்த்து, டெல்லியிலிருந்து வெளியான நாடகத்துக்கேயான Enact என்ற பத்திரிகையில் வெளியிடக் கொடுத்தேன். அது வெளியானது. பின்னர் நடந்தவை சரித்திரம். தமிழில் நாடகத் தொடக்கம் நடை பத்திரிகையில்தான்.

ஞானக்கூத்தன். தன் கவிதைகளை செல்லப்பா ஏற்பதில்லை என்றும் எழுத்துவில் பிரசுரிக்க மறுத்துவிட்டார் என்றும் சொல்லக் கேட்டதுண்டு. எழுதியுமிருக்கிறாரோ? இருக்கலாம். ஆனால் ஞானக்கூத்தன் கவிதைகள் நடையின் முதல் இதழிலிருந்தே நிறைய பிரசுரமாகியிருக்கின்றன. நடையின் எழுத்து மூலம்தான் அவர் இலக்கிய உலகுக்குத் தெரிய வந்தார் என்று சொல்லவேண்டும். தொடக்கம் நடையில்தான். எழுத்து காலாண்டு இதழாகிய எண் 115 இதழில் செல்லப்பா எழுதுகிறார்: “கவிதைகளில் ஞானக்கூத்தனின் பிரச்னை சிறப்பானது” என்று.

இத்தோடு இன்னொன்றையும் என் கூற்றுக்கு எதிராகச் சொல்லவேண்டும். எழுத்து செல்லப்பாவோடு அதிருப்தி கண்டு அவர் காட்டிய வழியிலேயே பின் கிளை பிரிந்து நடை தொடங்கப்பட்டது. அல்லது அதிருப்தி அடைந்தவர்களின் பத்திரிகையாக நடை இருந்தது – என்று சொன்னேன். க.நா. சுப்பிரமணியமும், ”சி.சு. செல்லப்பா, தன் அச்சிலேயே மற்றவர்களையும் வார்க்கப் பார்க்கிறார். அதிலிருந்து அதிருப்தி கொண்டவர்களால் நடை தொடங்கப்பட்டது” என்று டெல்லி பத்திரிகைகளில் எழுதினார். ஆனால் செல்லப்பா எழுத்து 115-இல் எழுதும்போது, நடை பத்திரிகையை ஆதரவுடனேயே வரவேற்று, அதில் வந்துள்ள ஒவ்வொன்று பற்றியும் உற்சாகமூட்டியே எழுதியிருந்தார்.

இதெல்லாம் அன்றைய சூழல்: நடையின் தோற்றத்திற்கு முன்னும், அதன் ஜீவிய காலத்திலும் நிலவிய போக்குகள்.

எழுத்து நடந்த காலத்தில், க.நா.சு.வும் செல்லப்பாவும் தோற்றுவித்த புதுக்கவிதையையும், விமர்சனத் திருப்பத்தையும் கடுமையாக எதிர்த்த சக்திகளில் முன்னிற்பது அன்றைய தமிழ் முற்போக்கு முகாம். கருத்து வேறுபாடு கொண்டு எதிர்ப்பது பற்றிச் சொல்ல ஏதும் இல்லை. கருத்துப் பரிமாற்றம் அவசியம் வேண்டியதுதான். ஆனால் எந்தப் புதிய மாற்றத்தையும் தனது அரசியல் எதிரியாகக் கண்டு வசைபாடுவது முற்றிலும் வேறானது. இதற்கு வலுச்சேர்க்க, முற்போக்குப் பட்டயமும், பண்டிதத்தனமும் ஒருங்கே கொண்ட கைலாசபதியையும் சிவத்தம்பியையும் பெருந்தலைகளாக, இங்குள்ள முற்போக்கு முகாமும் பண்டித உலகமும் தங்கள் பிரச்சாரத்தின் மூலம் கட்டமைக்கத் தொடங்கினார்கள். இதில் அதிகார வேட்கையும், பதவி ஆசையும் கொண்ட கைலாசபதி, மிகக் கேவலமான முறையில், க.நா.சு.வையும் செல்லப்பாவையும் புறந்தள்ளி, தன்னை முன்னிலைப்படுத்திக் கொள்ளும் ஆசை கொண்டு க.நா.சு.வுக்கு சாதிச் சாயம் பூசும் காரியத்தில் இறங்கினார். இலக்கிய சர்ச்சைகளில் சாதிக் குண்டாந்தடியை சுழற்ற ஆரம்பித்ததில் முன்னோடி, கைலாசபதிதான். வேறு யாரும் அன்று இத்தகைய கேவலங்களில் இறங்கவில்லை. இவ்வளவுக்கும் கைலாசபதி வாழ்ந்த வளர்ந்த ஈழத்தில் பார்ப்பன எதிர்ப்பு கோஷம் எழ எந்தச் சமூகக் காரணமும் கிடையாது. அங்கு நிலவுவது சைவ வேளாள மேலாண்மை. கைலாசபதியின் பிரக்ஞையில் மேலோங்கி இருப்பது, தாழ்த்தப்பட்ட நண்பர் வீட்டுக்கு வந்தால், வீட்டுக்கு வெளியே அழைத்துச் சென்று “நிலவிலே கதைக்கும் முன்னோடி புரட்சியாளர் அவர். இங்கு பார்ப்பன எதிர்ப்பு கோஷம் எழுப்பியது தமிழ் நாட்டில் செலாவணியாகும்” என்ற நோக்கில்.

கைலாசபதியின் முற்போக்கு வறட்டு யாந்தீக வாய்பாடுகள் கொண்டது. அச்சமயத்தில் வெளியான அன்று இங்கு பலருக்கும் மயக்கம் தந்த அவரது ‘தமிழ் நாவல் இலக்கியம்’ என்ற புத்தகத்தை எடுத்துக் கொண்டு, அதன் போலித்தனத்தையும், சிந்தனை வறட்சியையும், இலக்கிய / கலை உணர்வின்மையையும் விரிவாகவே முன் வைத்தேன். இது நடை பத்திரிகையின் முக்கிய நிகழ்வுகளில் ஒன்று. கைலாசபதி உயிரோடிருந்த வரையில் இதற்கு பதில் அளித்ததில்லை. ஒரு முற்போக்கு அணி திரண்டு, கூட்டுச் செயலாக கோஷிப்பதன் மூலம் எந்த போலியையும் பிரபலப்படுத்திவிட முடியும் என்பதற்கு தமிழ்நாட்டு முற்போக்குகளும் கைலாசபதியும் நல்ல உதாரணங்கள்.

நடை எட்டு இதழ்களே வெளிவந்தன. செல்லப்பாவிடம் அதிருப்தி கண்டு தன் வழி சமைக்க வந்தவர்களுக்கு, செல்லப்பாவின் பிடிவாதமும், மனந்தளரா செயலூக்கமும் இருக்கவில்லை.

க.நா.சு. அடிக்கடி சொல்வார். “எந்த இலக்கியச் சிறுபத்திரிகையும் இரண்டு வருடங்களுக்கு மேல் ஜீவிக்கக் கூடாது. அவ்வளவு காலம்தான் அதன் தீவிரமும் செயலூக்கமும் இருக்கும். புத்துணர்வு இருக்கும். பின் பழகிய இடத்தில் நிலத்தி விடும் ஸ்தாபனமாக மந்தித்துப் போகும்” என்பார்.

நடை நின்ற காரணம் எதுவானாலும், பின்வரும் பத்திரிகைகள், எவ்வழிகளில் எல்லாம் பயணிக்க வேண்டும் என்று வழிகாட்டிவிட்டது. அது நின்றதும் உடனே – ஒரு சில மாதங்கள் இடைவெளிக்குள்ளேயே – கசடதபற தொடங்கியது. நடையில் விட்டது, கசடதபறவில் தொடர்ந்தது. இவையெல்லாம் தமிழ் இலக்கிய/ கலைச்சூழலில் ஒவ்வொரு காலகட்டங்கள், பாதை திருப்பங்கள்.

இன்றைய இலக்கிய / கலைப் பத்திரிகைகள், தம்முடைய இன்றைய அக்கறைகள், குணமாற்றங்கள் – இவற்றிற்கு உந்துசக்தியாக இருந்தவற்றின் ஆரம்பங்களை அறியமாட்டார்கள். அன்றைய கால உணர்வையும் அறிய மாட்டார்கள். இவர்கள் ஏதும், சுயம்புவாக திடீரென அவதரித்த பன்முக ஜோதிப் பிரகாசங்கள் இல்லை. இந்த ஜோதிகளின் ஒருமுக ஆரம்பம் எழுத்து பத்திரிகையில். இன்னும் சில முகங்கள் நடையில். இன்னும் சில தொடர்ந்து மற்றவைகளில்.
—-

நடை இதழ் தொகுப்பு – முன்னுரை
வெளியீடு: சந்தியா பதிப்பகம்
முதற் பதிப்பு : 2004
தொகுப்பு: கி. அ. சச்சிதானதம்

நூல்கள்

I. விமர்சனங்கள்

1. அன்றைய வறட்சியிலிருந்து இன்றைய முயற்சி வரை (நாடகக் கட்டுரைகள்) வெளியீடு: அன்னம், சிவகங்கை (1985)
2. பாவைக்கூத்து – வெளியீடு: அன்னம், சிவகங்கை
3. என் பார்வையில் சில கவிதைகள் (விமர்சனக் கட்டுரைகள்): வெளியீடு: கலைஞன் பதிப்பகம், சென்னை (2000)
4. என் பார்வையில் சில கதைகள் நாவல்கள் (விமர்சனம்): வெளியீடு: கலைஞன் பதிப்பகம், சென்னை (2000)
5. சில இலக்கிய ஆளுமைகள். வெளியீடு: காவ்யா, சென்னை (2001)
6. பான்ஸாய் மனிதன் (விமர்சனம்). வெளியீடு: கவிதா, சென்னை (2001)
7. இச் சூழலில் (கலாச்சார விமர்சனம்). வெளியீடு: மதி நிலையம், சென்னை (2001)
8. கலை வெளிப் பயணங்கள் (கலை விமர்சனம்) அன்னம் வெளியீடு: தஞ்சை (2003)
9. திரை உலகில் (சினிமா விமர்சனம்) காவ்யா, சென்னை (2003)

II. தொகுப்புகள்

10. தேர்ந்தெடுத்த ந. பிச்சமூர்த்தி கதைகள் – தொகுப்பு: வெங்கட் சாமிநாதன், வெளியீடு: சாகித்ய அகாடமி (2000)
11. பிச்சமூர்த்தி நினைவாக – பிச்சமூர்த்தி நினைவாஞ்சலிக் கட்டுரைகள் தொகுப்பு: வெங்கட் சாமிநாதன். வெளியீடு : மதி நிலையம், சென்னை (2000)

III. மொழி பெயர்ப்புகள்

12. A Movement for Literature: க. நா. சுப்பிரமணியம். தமிழிலிருந்து ஆங்கிலத்தில்: வெங்கட் சாமிநாதன், சாகித்ய அகாடமி வெளியீடு
13. ஏழாம் முத்திரை (ஸ்வீடிஷ் திரைக்கதை) – இங்மார் பெர்க்மன் (தமிழ் மொழிபெயர்ப்பு: வெங்கட் சாமிநாதன்). வெளியீடு: தமிழினி, சென்னை (2001)
14. தமஸ் (இருட்டு) ஹிந்தி நாவல் : பீஷ்ம ஸாஹ்னி. மொழிபெயர்ப்பு: வெங்கட் சாமிநாதன். வெளியீடு சாகித்ய அகாடமி, சென்னை
15. ஆச்சரியம் என்னும் கிரகம் (குழந்தைக் கதைகள், சுற்றுச்சூழல் பற்றியவை; ஜப்பானிய மூலம்). ஆங்கிலத்திலிருந்து தமிழில்: வெங்கட் சாமிநாதன், வெளியீடு சாகித்ய அகாடமி, சென்னை

IV. திரைப்பிரதி (ஃபிலிம் ஸ்கிரிப்ட்)

16. அக்கிரகாரத்தில் கழுதை (திரைப்பிரதி) இரண்டாம் பதிப்பு. வெளியீடு: காவ்யா, சென்னை. (1997)

V. இன்ன பிற

17. உரையாடல்கள் (பேட்டிகளின் பதிவு) வெளியீடு: நவீன விருட்சம், சென்னை
18. விவாதங்கள்… சர்ச்சைகள். (எப்ரல் 1969 – இலிருந்து டிசம்பர் 2003 வரை) அமுதசுரபி வெளியீடு

VI. வெ.சா.வைப் பற்றி

க.நா.சு.

என்னுடைய மற்ற நண்பர்களுக்கு எரிச்சலூட்டும் அளவுக்கு நான் வெங்கட் சாமிநாதனின் அபிப்ராயங்களை மதிக்கிறேன்

– Financial Express 23.9.84

க.நா.சு.

சிந்தனையைத் தூண்டும் புஸ்தகங்கள் தமிழில் குறைவாகவே இன்னமும் வெளிவருகின்றன. அதுவும் புதுச் சிந்தனைகள் என்றால் பலரும் ஓடி விடுகிறார்கள். சிந்தனைக்குப் பல விஷயங்களை அள்ளித் தருகிற வெங்கட் சாமிநாதனின் நூல், பாராட்டப்படவேண்டிய ஒன்று.

– தினமணியில் மதிப்புரை :: அன்றைய வறட்சியிலிருந்து இன்றைய முயற்சி வரை: அக்டோபர் 1986

சி.சு. செல்லப்பா

சாமிநாதன், ஒரு ‘ப்ரொவோகேடிவ்’ விமர்சகர். இக்கட்டுரைகளில் பாலையின் உஷ்ணம் இருக்கிறது. நம்மைச் சுடவும் செய்கிறது. கசப்பான உண்மைகளை நாம் விழுங்கவும் வேண்டி இருக்கிறது. தமிழ் மொழி, தமிழ் இலக்கியம் இரண்டிலும், மற்ற கலைத் துறைகளிலும் அக்கறை எடுத்து அவற்றின் போக்கு, நிலை, சாதனை பற்றி சுய விமர்சனம் செய்து, உரிமையுடன் குந்தகமானவற்றை கடுமையாகச் சாடும் சாமிநாதனது பேனா வரிகள், ‘புலிக்குத் தன் காடு பிறகாடு வித்யாசம் கிடையாது’ என்றபடி சகலத்தையும் பதம் பார்க்கும் கூர்மையிலே யார் யாருக்கோ, எங்கெங்கெல்லாமோ சுடக்கூடும்…

– பாலையும் வாழையும் (27.2.76) முன்னுரையில்

கோமல் சுவாமிநாதன்

மகாபாரதத்திலுள்ள கர்ணனின் பாத்திரம், போற்றுதலுக்கும் தூற்றுதலுக்கும் மிகவும் ஆளான ஒன்று. இலக்கிய உலகில் வெங்கட் சாமிநாதன், நிறைய போற்றுதலுக்கும் தூற்றுதலுக்கும் ஆலானவர். போற்றுதலை விட தூற்றுதலையே அதிகமாக வாங்கிக் கொண்டவர். கானகத்தில் தனிக்குரலாக இவர் – இலக்கிய உலகில் தனக்குத் தோன்றிய விஷயங்களைப் பக்கபலம் சேர்த்துக் கொள்ளாமல், கொடி பிடிக்கும் ஆட்களைத் திரட்டாமல், ‘ஆமாம் சாமி’ போடுகிறவர்களை அணுகவிடாமல் ஒலித்து வருகிறார், எவ்வித சமரசமுமின்றி. தன் மனதிற்குப் பட்டதை பளிச்சென்று எழுதும் வழக்கம் உள்ளவர். எழுத்து பத்திரிகையின் மூலம் அறிமுகமான இவர் தனது பாலையும் வாழையும் என்ற விமர்சன நூலால், தமிழ் இலக்கிய உலகில் பெரும் பரபரப்பை ஏற்படுத்தியவர். எந்த மேல் நாட்டு விமர்சன பாணியையும் கைக் கொள்ளாமல், தன்சுவைக்கு உட்பட்டதை, படைப்பின் கலாச்சாரப் பின்னணியோடு பார்க்கும் தனி ரகம், இவரது விமர்சனம்… இவர் விமர்சனத்தை நாம் ஏற்றுக் கொள்கிறோமா இல்லையா என்பது வேறு விஷயம். ஆனால் “இதோ ஒரு விமர்சகர்” என்று சுட்டிக் காட்டுவதற்கு கோபுர உச்சியிலே உட்கார்ந்திருக்கும் ஒரு விமர்சகர், வெங்கட் சாமிநாதன். இலக்கியம் மட்டுமல்லாமல் – இசை, ஓவியம், நாடகம், சினிமா போன்ற பல துறைகளிலும் கால் பதித்து, அவைகளைப் பற்றியெல்லாம் விமர்சனம் எழுதுபவர்.

– சுபமங்களா அக்டோபர் 1995

சுந்தர ராமசாமியைத் தவிர வெங்கட் சாமிநாதன் மட்டும் தான் என் தோள்மீது கையைப் போட்டுக்கொண்டு நடப்பார். – இமையம்

1968ல் ஃபிலிப் கே டிக் (Philip K. Dick) ஒரு நாவல் எழுதுகிறார். அதன் பெயர் எந்திரன்கள் மின்-ஆட்டை குறித்து கனவு காணுமா? (Do Androids Dream of Electric Sheep?).

அந்த 240 பக்க நாவல், இரண்டு மணி நேர திரைப்படமாக பிளேட் ரன்னர் (Blade Runner) என்னும் தலைப்பில் 1982ல் வெளியானது. முப்பத்தியேழு ஆண்டுகள் முன்னகர்ந்து, 2019ஆம் வருட அமெரிக்காவும் லாஸ் ஏஞ்சலீஸ் நகரமும் எவ்வாறு இருக்கும் என்பதை காட்சிபூர்வமாகக் கற்பனையில் காண்பித்தது.

முதல் பிளேட் ரன்னரில் தனி ஒருவனின் உளச்சோர்வை பிரதானமாக முன்னிறுத்தினார்கள். நம்முள்ளே பொதிந்து கிடக்கும் ஆற்றலிழப்பையும் தனிமையில் புழுங்கி செயலிழக்கும் தன்மையையும் உணர்த்தினார்கள்.

இப்போது அந்தப் படத்தின் அடுத்த பாகம் பிளேட் ரன்னர் 2049 (Blade Runner 2049) வெளிவந்திருக்கிறது. படம் வெளிவருவதற்கு முன்பே, நடுப்பட்ட முப்பதாண்டுகளில் என்ன நடந்திருக்கிறது என்பதற்கு முஸ்தீபாக மூன்று குறும்படங்களை முன்னோட்டம் விட்டார்கள். இவற்றில் முதல் குறும்படம் ஜப்பானிய மாங்கா வகையில் எடுக்கப்பட்டது. அது 2036ஆம் ஆண்டில் பிளேட் ரன்னர் குறிப்பிட்ட சமூகம் எப்படி நிலவியது என்பதை அசைபடமாகச் சொல்கிறது. அதற்கு அடுத்த இரண்டாம் குறும்படம் 2048ல் நடப்பதாக அமைந்திருக்கிறது. இந்தத் திரைப்படத்தின் பிரதான எதிர்நாயகன் ஆன நியாண்டர் வாலஸ் (நடிகர் ஜாரெட் லீடோ) இதில் தோன்றியிருக்கிறார்.

அந்தப் படங்களை இங்கே பார்க்கலாம்:

மூன்றாவது குறும்படம் தற்போதைய ப்ளேடு ரன்னருக்கு அஸ்திவாரம் அமைக்கிறது. அதில் வரும் முக்கிய கதாபத்திரமான ஒட்டன் (Sapper) 2049ன் லாஸ் ஏஞ்சல்ஸ் நகரத்தின் சந்து பொந்துகளை சமாளிப்பதில் குறும்படம் துவங்குகிறது. மனிதர்கள் உயர்வானவார்களாகவும் விமர்சனங்களுக்கு அப்பாற்பட்டவர்களாகவும், ரோபாட் எந்திரன்கள் அடிமைகளாகவும் வாழும் காலகட்டம் அது. மனிதத்தன்மை என்பது என்ன என்பதைக் குறித்த விமர்சனத்துடனேயே அந்தக் காட்சி அரங்கேறுகிறது. தாயையும் அவளின் பதின்ம வயதுச் சிறுமியையும் மனிதத்தனம் இல்லாமல் கொடூரத்திற்கு உள்ளாக்கும் மனிதர்களை அடித்து நொறுக்குகிறான் எந்திரன் ஆகிய ஒட்டன். மனிதர்களைத் தாக்கியதால் எந்திரனுக்கு கண்டதும் கொலை தண்டனை விதிக்கப்படுவதில் அந்தக் குறும்படம் முடிகிறது.

அதில் மாட்சியும் புகழும் (The Power and the Glory) என்னும் புத்தகம் பரிசளிக்கப்படுவதை நீங்கள் பார்த்திருப்பீர்கள். ’தி பவர் அண்ட் தி குளோரி’ புத்தகம் கிரஹாம் க்ரீன் என்பவரால் 1940ல் எழுதப்பட்டது. இதன் தலைப்பு அஷ்டோத்திர நாமாவளிகளில் “போற்றி” என்று முடிவது போல்… “எல்லாப் புகழும் இறைவனுக்கே” என்று ஆஸ்கார் விருது ஒப்புதல் பேச்சின் முடிவில் ஏ ஆர் ரெஹ்மான் அனுஷ்டிப்பது போல்… ”உமக்கே புகழ், உமக்கே மாட்சி, ஆமென்.” என்று கிறித்துவ நற்செய்திகளின் முடிவிலும் ஜெபப் பாடல்களின் இறுதியிலும் மீண்டும் மீண்டும் வரும் சொற்றொடர் ஆகும்.

இந்த நாவலின் கதைக்கும் பிலிப் கே டிக் எழுதிய “எந்திரன்கள் மின்-ஆட்டை குறித்து கனவு காணுமா?” கதைக்கும் பல ஒற்றுமைகள் இருக்கின்றன. ”விஸ்கி பாதிரியார்” என்பவர் ”மாட்சியும் புகழும்” நாவலின் முக்கிய கதாபாத்திரம் ஆவார். விஸ்கி பாதிரியாரை ஒரு சமயம் பார்த்தால் பரிதாபமாக இருக்கும். இப்படித் தன்னைத் தானே அழித்துக் கொள்கிறாரே என வருத்தம் எழும். தன் மதம் சொன்ன குருமார்களுக்கான லட்சணத்தை மீறி ஒரு குழந்தைக்குத் தந்தையாக விஸ்கி பாதிரியார் இருக்கிறார். முன் செய்த பாவத்திற்காக வருந்தி வாழும் தவ ஒழுக்கத்தைப் பார்த்தால் கொஞ்சம் உன்னையே மன்னித்துக் கொள்ளுங்களேன் என சொல்லத் தோன்றும். அவரின் பிராயச்சித்தத் தேடலை முடிவுக்குக் கொணர்ந்து அவருக்கு நற்கதி கொடுக்கக் கூட நாம் எண்ணுவோம்.

விஸ்கி பாதிரியாருக்கு எதிர் நாயகராக காவல்துறை அதிகாரி உலாவருகிறார். இந்த இரு கதாபாத்திரங்களுக்கும் மாட்சியும் புகழும் நாவலில் பெயர்கள் எதுவும் தரப்படவில்லை. காவல்துறை அதிகாரிக்கோ திருச்சபை மீதும் தேவாலயம் மீதும் அப்படியொரு வெறுப்பு. அவர் சோஷலிஸத்தை சிரத்தையாக பின்பற்றும் காம்ரேடு ஆவார். சர்ச் அமைப்பு, காவல்துறை அதிகாரியின் இளமையில், அவரை சின்னாபின்னமாக்கியுள்ளதாலும் காவலருக்கு மாதாகோவில் மீது கோபம் கலந்த பழிவாங்கும் உணர்ச்சி நிலவுகிறது. அந்தக் காவலரைப் பொருத்தவரை தேவாலயம் என்பது திருடர் கூட்டத்தின் பதுங்குமிடம். திருச்சபை குருக்கள் எல்லோரும் கொலைகாரர்கள். மார்க்ஸ் சொன்னது போல் அது வெகுசனத்தின் அபின் என்னும் எண்ணம் கொண்டவர்.

இவர்கள் இருவரும் கொண்ட கொள்கையில் சிரத்தையாகப் பயணிப்பவர்கள். இவர்களுக்கு நடுவே மூன்றாவது முக்கிய கதாபாத்திரமாக முன்னாள் அருட்தந்தை ஹோஸே வருகிறார். அவர் முந்தைய அரசின் ஆணைப்படி கிறித்துவ மதத்தை போதிக்க வந்தவர். ஆனால், போர் முடிந்து அரசு மாறிய பிறகு, தன் மார்க்கத்தை கைவிட்டு மனைவியைக் கைப்பற்றியவர். முன்பு மதத்தின் வழி சென்றவர், இப்பொழுது மனைவியின் பின் செல்கிறார். மக்களுக்கு நம்பிக்கையையும் உற்சாகத்தையூட்டும் பிரச்சாரகராக விளங்கியவர், இப்போது எவ்வளவுதான் நம்பிக்கையாளர் கெஞ்சினாலும் – எந்தவித ஜெபமும் வழிபாடும் நடத்தாமல், அரசு கொடுக்கும் பென்சன் பணத்தில் காலந்தள்ளுகிறார். அதனால், மக்களின் மதிப்பை இழக்கிறார். தன் சுய கௌவரவத்தையும் இழந்து நிற்கிறார். காவல்துறைக்கு பயந்து அஞ்சி நடுங்கி வாழ்கிறார்.

கத்தோலிக்க மதம் தடை செய்யப்பட்ட கிராமத்தில் விஸ்கி பாதிரியார் நுழைவதுடன் கதை துவங்குகிறது. மெக்ஸிகோ எங்கும் ரோமன் கத்தோலிக்கத்தை பரப்பவியலாத நேரத்தில், சமயக்கோட்பாடுகளை நிறுவி மெக்சிக மக்களை மதம் மாற்றுவதை குறிக்கோளாகக் கொண்ட விஸ்கி பாதிரியாரின் பயணங்களை இந்த நாவல் விவரிக்கிறது. அவர் அனாதரவாக விட்ட அவரின் பெண் குழந்தையை அவர் தன் பாதையின் நடுவே சந்திக்கிறார். ஆனால், அந்த இளமைக்கால தவற்றுக்காக அவர் வருந்தி தன் மதம் பரப்புக் கொள்கையை விட்டு விலகுவதில்லை. தன் பாட்டுக்கு உறுதிப் பூசுதல், ஒப்புரவு வழங்குவது, ஆன்ம சோதனைகளை நிறைவேற்றுவது, என்று மதகுருவாக உலாவுகிறார்.

கதையின் இறுதியில் இறக்கும் தருவாயில் இருப்பவருக்காக கத்தோலிக்கம் தடைசெய்யப்பட்ட பகுதிக்குள் மதபோதகர் நுழைய வேண்டுமா என்னும் உச்சகட்டத்தில் நிற்கிறது. சோதனைகள், மனித பலவீனம், உலக துன்பங்கள், மாயக் கவர்ச்சிகள், பேராசை, சுயநலம் போன்றவற்றில் வீழ்த்தாட்டும் மனிதரை பாவத்தில் இருந்து மீட்டு புதுவாழ்வுக்கு அழைத்துச் செல்லும் பாவசங்கீத்தனம் செய்ய விஸ்கி பாதிரி செல்வாரா? அப்படிச் சென்றால் காவல்துறையினரால் கைது செய்யப்படுவாரா? கைதாகினால் மரண தண்டனை நிறைவேற்றப்படுமா? இந்த ஒரு மதபோதகரை நீக்கினால் மட்டும் கத்தோலிக்கம் நசுங்குமா? வாத்திகன் திருத்தூதரக அரண்மனையில் இருந்து மற்றுமொரு தூதர் அனுப்பப்படுவாரா?

இதே போன்ற பல கேள்விகளை ப்ளேட் ரன்னர் 2049 எழுப்புகிறது.

கிட்டத்தட்ட, முதல் பாகத்தைப் போலவே, ப்ளேட் ரன்னரின் இரண்டாம் பாகத்தை ”அரைவல்” (பார்க்க: உங்கள் வாழ்க்கையின் கதை – வருகை – சொல்வனம்) திரைப்படத்தின் இயக்குனர் அமைத்திருக்கிறார். எந்திரகதியையும் மனிதத்தனத்தையும் எந்த குணாதிசயம் வேறுபடுத்துகிறது? புறத்தோற்றத்தில் மானுடர் போல் இருந்தாலும் அகத்தில் எவ்வாறு நல்லுயிர் ஞானம் இருப்பதை உணர்வது? – போன்ற கேள்விகளை எழுப்பி விடை தேடிக் கொள்ளச் சொல்கிறார்கள்.

ப்ளேட் ரன்னர் என்பவர் யார்?

வருங்காலத்தில் மனிதரைப் போலவே தோற்றமளிக்கும் இயந்திரன்கள் உலாவுகிறார்கள். இவர்களை நகலன் (Replicant) என்று அழைக்கிறார்கள். மனிதர்கள் வெறுத்து ஒதுக்கும் வேலைகளை நகலர்கள் நிறைவேற்றுகிறார்கள். இந்த நகலன்களை, தெய்வத்தை ஒத்த முதலாளி என்னும் கடவுள் ஆன நியாண்டர் வாலஸ் படைக்கிறார். அவரின் நிறுவனம், பாலியல் வக்கிரங்களுக்கு துணைபோகும் அடிமைப்பெண்ணை, ”தேவதை” என்னும் வர்த்தகச் சின்னத்தின் கீழ் விற்பனை செய்கிறது. திரைப்படத்தில் தோலிகள் என்றும் தோல்-வேலயாட்கள் என்றும் கீழ்மையான விளிப்புகளின் மூலம், மனிதர்களின் கொத்தடிமைகளாக இவர்கள் நடத்தப்படுகிறார்கள்.

இதனால் சில நகலன் இயந்திரன்கள், அடக்குமுறைக்கு எதிராக குரல் கொடுக்கின்றன. மனிதர் கொடுக்கும் அறமற்ற கட்டளைகளை அவர்கள் செவிமடுக்க மறுக்கின்றன. அந்த அயோக்கிய நகலன்களைக் கொன்று அடக்குவோரே ப்ளேட் ரன்னர்கள்.

1982ல் வெளியான ப்ளேட் ரன்னரில், நெக்ஸஸ்-6 ரக நகலன்களை வேட்டையாடிக் கொல்வது கதாநாயகன் ஹாரிஸன் ஃபோர்டின் வேலை. தற்போதைய ப்ளேட் ரன்னரில், நெக்ஸஸ்-8 ரக நகலன் ஆன ஒட்டன் என்பவனைக் கொல்வதில் படம் துவங்குகிறது. படத்தின் நாயகனின் பெயர் வெறுமனே “கே” எனப்படுகிறது. அவனின் உற்பத்தி எண் ஆன KD6.3-7 என்பதன் சுருக்கம் “கே”. அவனும் ஒரு நகலன் தான். அவன் மனிதரின் கட்டளையை எந்த வித எதிர்க்கேள்வியுமின்றி அடிபணிந்து நிறைவேற்றுபவன். அவன் நெக்சஸ்-9 ரகத்தை சேர்ந்த நகலன்.

அந்த KD6-3.7 என்னும் நகலன் தன் வாழ்வின் ரகசியங்களை ஆராய்வதுதான் ப்ளேட் ரன்னரின் திரைக்கதை. எங்கிருந்து உருவானான்? எப்படிப்பட்ட நினைவுகளை தன்னகத்தேத் தேக்கியிருக்கிறான்? எவ்வாறு அந்த அவதானங்கள் தன்னுணர்ச்சியாக மாற்றம் பெறுகின்றன? ஒருவருடைய உறுதியான நம்பிக்கை, எவ்வாறு பொய்யாக கட்டமைக்கப்படிருக்கலாம்? முன்னோர் சொன்ன பொய்களும் அவர்கள் கற்பித்த கதைகளும் எவ்விதமான உணர்ச்சி வசப்படல்களை அவனுள் உருவாக்குகின்றன?

அறிபுனை திரைப்படங்களில் பட்டாசு வெடிப்பது போல் எல்லாம் வெடித்துச் சிதறும். மாயாஜாலம் போல் அனைத்தும் மின்னும். கார்கள் பறக்கும். ஸ்டார் வார்ஸ் போன்ற ஹாலிவுட் அறிவியல் படங்களில் இது போன்ற சாகசக் கற்பனைகளைப் பார்த்திருப்பீர்கள். பிளேட் ரன்னர் படங்கள் இதில் நிறைய வித்தியாசப்படுகின்றன. எப்போது பார்த்தாலும் சள்ளென்று ஜலதாரையாக மழை பொழிகிறது. மேகம் போல் நச்சுப்புகை படர்ந்திருக்கிறது. நடு நடுவே சாம்பல் நிறத்தில் பனிப்பொழிகிறது. மக்கள் வாழும் நகரைச் சுற்றி குப்பையினால் எழுந்த மலைகள் சூழ்ந்திருக்கின்றன. மலையெனும் கழிவுகளைத் தாண்டினால் கதிரியக்க பயனிலா பாலைவன நிலத்திற்குச் செல்கிறோம்.

ஆனால், இதையெல்லாம் விட ஒன்றேயொன்றைக் குறிப்பிட்டுச் சொல்ல வேண்டுமானால், அது – இசை. ’ச்சும்மாஆஆ அதிருதுல்ல..’ என அதிநாயகத் தமிழ்த் திரைப்படத்தில் வரும் இரைச்சல், அச்சுறுத்தாமல், நம்மை பல்லிளிக்க வைக்கும். இங்கே அதே பேரோசை நம்மை முற்றுகையிடுகிறது. 1982ல் வெளியான அசலைப் போலவே புதிய படத்தின் இசையும் இருக்கிறது. கொஞ்சம் போல் ஈ.டி.எம் எனப்படும் ‘எலெக்ட்ரானிக் டான்ஸ் மியூஸிக்’ வகை இசைக்கோர்வையைக் கலக்கிறது. காட்சியில் மூழ்கடித்து அந்த வெறுமையில் அமிழ்த்துகிறது. கரையை நோக்கி வரும் கப்பல் எழுப்பும் மூடுபனி எச்சரிக்கைக் கொம்பாக எதிர்பார்த்த தாக்குதலாகத்தான் பின்னணி ஒலித்தாலும், அதன் சிலிர்ப்பு தரும் வசைதாக்குதல், பிறழ்ந்த உலகில் நம்மை நிலைநிறுத்துகின்றது.

படத்தின் நாயகன் “கே” ஒரு நகலர் பொம்மையை தன் வீட்டில் வைத்திருக்கிறான். அந்த பொம்மையின் பெயர் “மகிழ்ச்சி” (Joi). அது “கே” என்ன விரும்புகிறானோ அந்த ஆடையை அணிகிறது. “கே” செத்தால் தானும் உடனே மரிக்க நினைக்கிறது. “கே” என்னும் நகலனை உயிருக்கு உயிராகக் காதலிக்கிறது. “கே” என்ன நினைக்கிறானோ, அதை அப்படியே கிளிப்பிள்ளை போல் திரும்பி உறுதி செய்து அவன் முன்மொழிந்த எண்ணங்களை மறுமொழிகிறது. இது அத்தனையையும் சொந்தமாக சிந்தித்து நிதானமாக யோசித்து தன்னுள்ளே விவாதித்த பின் தீர்மானித்தது போல் நம்பகமாக “கே”யின் முடிவுகளை ஆதரித்து அவனை குஷியாக்குகிறது. கடையில் இந்த “மகிழ்ச்சி” என்னும் பொம்மையை “காதல் (Luv) என்னும் இன்னொரு நகலர் கதாபாத்திரம் கொன்றுவிடுகிறது.

“மகிழ்ச்சி” என்பது ஒலிமப் பருவரை (ஹாலாகிராம்) நிரலி பொம்மை. அதை வில்லன் நியாண்டர் வாலஸ் நடத்தும் கடையில் “கே” வாங்கியிருக்கிறான். அதற்கு முப்பரிமாண படிமம் கொடுக்குமாறு, மற்றுமொரு நிரலியை வாங்கி “மகிழ்ச்சி”யின் திறத்தை உயர்த்துகிறான். தான் ஒரு நகலன் என்பதை “கே” அறிந்திருக்கிறான். அவனைப் போலவே ”மகிழ்ச்சி”க்கும் தான் ஒரு எந்திரம் என்பது தெரிந்தே இருக்கிறது. இருந்தாலும் அவளும் ஆன்மா என்னும் சுயம் அறியும் பயணத்தை மேற்கொள்கிறாள்.

ப்ளேட் ரன்னர் படத்தில் வரும் நகலன்களுக்கும் ரத்தமும் சதையும் கொண்ட நமக்கும் பெரிய வித்தியாசம் ஒன்றுமில்லை. ப்ளேட் ரன்னர் படத்தின் நகலர்கள் போல் நாமும் எண்ணற்ற சக்திகள் கொண்டவர்கள். நம்முடைய உடலின் ஒவ்வொரு உறுப்பும் மிக சிக்கலான வடிவமைப்பு கொண்டவை. மூளையில் எவ்வளவு விஷயம் வேண்டுமானாலும் ஏற்றிக் கொள்ளலாம். அடிபட்டால் தானாகவே குணமாகும் வழியை நம் தோல் கொண்டிருக்கிறது. கணினி உருவான தேதி போல் நமக்கும் பிறந்த நாள் இருக்கிறது. கணினி காலாவதி ஆவது போல் நாமும் ஓய்வு பெறுகிறோம். படத்தில் வரும் நகலன் அஞ்சி அஞ்சி சாவது போல் நமக்கும் நிறைய பயம் இருக்கிறது. நகலர்களைப் போலவே யாருக்காவது அடிமையாகக் குழப்பத்தில் வாழ்கிறோம். நாளை எனும் நம்பிக்கையில் காலம் கடத்துகிறோம்.

சித்தார்த்த முகர்ஜி எழுதிய மரபணு (ஜீன்) படித்திருப்பீர்கள். நம்முடைய உயிரின் எல்லாத் தகவல்களுக்கும் ஒரு சின்ன மரபீனி முதல் துவங்குகிறது. கணினி எவ்வாறு ஆமாம்/இல்லை என்னும் இருமி எண்மத்தில் அமைக்கப்பட்டிருக்கறதோ… அவ்வாறே, நாமும் உருவாகிறோம். நம்முள் மரபணுத் தகவல் இருக்கிறது. கணினியில் இரும இலக்கங்களின் தொகுதி இருக்கிறது. இரண்டுமே துண்டுகளின் சேர்க்கைதான்.

தங்கம் ஏன் மினுமினுக்கிறது? கரியம் எப்படி படிம எரிபொருள் ஆகிறது? ஒவ்வொரு பொருளுக்கும் ஒவ்வொரு குணாதிசயம். ஆனால், எல்லாப் பொருள்களுக்குள்ளும் அணுக்கள் இருக்கிறது. ஒரேயொரு அணுவில் இருந்து எல்லா பருப்பொருள்களும் உருவாகின்றன. கணினி ஏன் பிழற்ந்து செயல்படுகிறது என்பதற்கு இரும இலக்கம், 0, 1. தகவலின் அடிப்படையலகு சிக்கல்களைச் சொல்ல வேண்டும். அதே போல் மனிதன் எவ்வாறு பிழற்கிறான் என்பதற்கு மரபணுவிற்கு செல்லவேண்டும்.

இப்பொழுது படத்தில் அடிக்கடி வந்து போகும் விளாடிமிர் நபகோவ் எழுதிய ”மங்கிய தீ” (Pale Fire) என்னும் நாவல் ஏன் பொருத்தமாகிறது என எண்ணிப் பார்ப்பது பொருத்தமாக இருக்கும்.

Cells interlinked within cells interlinked
Within one stem. And dreadfully distinct
Against the dark, a tall white fountain played.

உயிரணுக்கள் ஒன்றொடு ஒன்று உயிரணுக்கள் இணையும்
அதில் ஒன்று. வியத்தகு வகையில் தனிப்படும்
இருட்டினுள்ளே, உயரமான வெள்ளையருவி விளையாடும்

இந்தக் கவிதையின் வார்த்தைகளை அதன் அர்த்தம் புரியாமலே திரும்பத் திரும்ப சொல்ல “கே” பணிக்கப்படுகிறான். அதாவது, கணினி ஒழுங்காக வேலை செய்கிறதா என சோதிக்க சில பரிசோதனைகளை மேற்கோள்வோம். அதன் நினைவகத்தில் ஏதேனும் பழுதாகி இருக்கிறதா அல்லது அதன் கட்டளை மையத்தில் நச்சுச் செயலிகள் குடிகொண்டுவிட்டதா என்னும் துப்புரவை தினமும் அனுசரிப்போம். அது போல், “கே”விற்கு நடக்கும் சோதனையில், ‘உயிரணு’ என்னும் வார்த்தையையும் ‘இணை’ என்னும் சொல்லையும் கவிதையின் பொருளோடு பார்க்காமல், இயந்திரத்தனமாக தனித்து உச்சரிக்க வைக்கிறார்கள். கணினி கொஞ்சம் போல் யோசிக்கவோ ஆராயவோ ஆரம்பித்தால், “கே” பழுதுப்பட நகலன் என்று ஓய்வுகொடுத்துவிடுவார்கள்.

முதல் படத்தில் வாழ்வதற்காக நகலர் இறைஞ்சினார். ஏன் தாம் படைக்கப்பட்டோம் என்னும் கேள்விக்கு விடை தேடினார். கடவுளையே பார்த்து அந்த வினாவிற்கான விடையைக் கேட்டாலும், தம் சுய அச்சத்திற்கும் அதனால் எழுப்பும் குழப்பங்களுக்கும் எளிமையான ஒரு வார்த்தை பதில்கள் கிடையாது என்பது புரிந்தது. நமக்கு வேண்டியது எல்லாமுமேக் கிடைக்கப் பெற்றாலும், ஏன் இந்த உலகில் நாம் இருக்கிறோம் என்பதற்கான தேடலையும் நாம் மனிதராக வாழ்வதற்கான கடமை என்ன என்பதற்கான பதிலையும், மகிழ்ச்சிக்கும் திருப்திக்குமான இடைவெளியை “கே” இங்கே ஆராய்கிறான். உங்களுக்கு விடைகள் கிடைக்காது. ஆனால், சரியான கேள்விகளை எழுப்பிக் கொள்வீர்கள்.