அன்பாதவன்

என் நிறத்தைப் பார்த்த மாத்திரத்தில்

அசூயைக் கொள்கிறாய்

சாதியை வெளிச் சொல்லாமல்

கருப்பு எனக் கேலி பேசுகிறாய்

மூச்சுக் காற்றின் தீட்டும் படாமல்

இருக்கிறாய் கவனமாய் நகர்ந்து

என் நிழலையும்

அருவருப்போடு பார்க்கிற

உனக்கு நான் சொல்ல விரும்புவது

இதுதான்

முகம் கைகால் முதுகென

புறப்பாகங்களைக் கொண்டு

எடை போடாதே என் நிறத்தை

நீண்டு விரைத்த என் குறியைப் பார்

ஒருமுறை பார்த்தால்

மாறக்கூடும் உன் முடிவுகள்

குறியின் முனையைப் பிதுக்கத் தெரியும்

உனக்குப் பிடித்த சிவப்பழகு

காலங்காலமாய்

சாதிப் பெருமை பீற்றுமுன்

நாவால் வருடிப் பார்

பொங்குமெனது ரவுத்திரம்

வெண்மையாய்