Top 3, 10, 20 in உரையாடல் போட்டிக்கான கதைகள்: Quick Reviews

35 responses to “Top 3, 10, 20 in உரையாடல் போட்டிக்கான கதைகள்: Quick Reviews”

1. RV | 6:24 முப இல் ஓகஸ்ட் 11, 2009 | மறுமொழி

   நல்ல வேளை, இதை விட மோசமான கதை ஒன்று இருந்தது அதை அனுப்பவில்லை. அது வென்றிருந்தால் என்ன சொல்லி இருப்பீர்களோ? 🙂

   அதிஷா எழுதிய யாக்கை, ராதா எழுதிய பயணம் இரண்டும் நான் படித்த சில கதைகளில் என்னுடையதை விட பெட்டர் என்று நினைக்கிறேன். படித்து பாருங்கள்!

   அப்புறம் டாப் 3 கதைகளின் 4 கதைகள்! டாப் 10 வரவே இல்லையே?

   • SnapJudge | 2:08 பிப இல் ஓகஸ்ட் 11, 2009 |

     யாக்கை, en-sindhanaigal: பயணம் குறித்துக் கொண்டேன்.

     பரிந்துரைக்கு நன்றிகள் பல.

     —டாப் 3 கதைகளின் 4 கதைகள்—

     😆

     —டாப் 10 வரவே இல்லையே?—

     தேர்வானதில் இன்னும் ஐந்து படிக்க வேண்டும்.

     15. 4. அம்மாவின் மோதிரம் – எம் ரிஷான் ஷெரீப் ( http://rishanshareef.blogspot.com/2009/06/blog-post_19.html )

     16. 12. கிணற்றில் மிதக்கும் நிலவின் சடலம் – நிலா ரசிகன் ( http://nilaraseegansirukathaigal.blogspot.com/2009/06/blog-post.html )

     17. 13. காத்திருத்தல் – சரவணன்.P. ( http://tamilwritersaravanan.blogspot.com/2009/06/blog-post.html )

     18. 14. நீரும் நெருப்பும் – வெண்ணிலா ( http://vennilapakkangal.blogspot.com/2009/06/blog-post_3928.html )

     19. 15. நான் அல்லது நான் – நந்தா குமாரன் ( http://nundhaa.blogspot.com/2009/05/blog-post_25.html )

     20. 17. வள்ளியம்மையின் பழுப்பு கண்கள் – புபட்டியன் ( http://ppattian.blogspot.com/2009/06/blog-post_17.html )

2. RV | 6:50 முப இல் ஓகஸ்ட் 11, 2009 | மறுமொழி

   அப்புறம் இன்னொரு விஷயம் – obvious என்று போன முறை எழுதாமல் விட்டுவிட்டேன், தெளிவாகவே சொல்லிவிடுகிறேன். இணையத்தில் அறிமுகமானவர், தெரிந்தவர், தெரியாதவர் இதை படித்து மனம் வருத்தப்பட போகிறார் என்று தயவு தாட்சண்யம் பார்க்காமல் உங்கள் கருத்தை எழுதுவது மிக நல்ல விஷயம். இனி மேலும் அப்படியே தொடருங்கள்!

3. Sridhar Narayanan | 11:50 முப இல் ஓகஸ்ட் 11, 2009 | மறுமொழி

   உங்க ’குத்துக்கல்’ குறுநாவலை எப்ப புத்தகமா போடப்போறீங்கன்னு நாங்க காத்துகிட்டிருக்கோம், நீங்க கதைகளை ட்ராஃப்டில வச்சிருக்கீங்களா?
   சீக்கிரம் எல்லாத்தையும் போடுங்க தல 🙂

   விமர்சனத்துக்கும் அன்பான வார்த்தைகளுக்கும் மிக்க நன்றி. 🙂

   • SnapJudge | 2:09 பிப இல் ஓகஸ்ட் 11, 2009 |

     ஸ்ரீதர், __/\__ நன்றி!

4. bmurali80 | 11:56 முப இல் ஓகஸ்ட் 11, 2009 | மறுமொழி

   உமாசக்தியின் கதை எனக்கு பிடித்திருந்தது.

   • SnapJudge | 3:38 பிப இல் ஓகஸ்ட் 11, 2009 |

     முரளி,

     நன்றி __/\__

     மீண்டும் வாசித்தேன். அலைக்கழிக்கிறது.

5. ரா.கிரிதரன் | 12:04 பிப இல் ஓகஸ்ட் 11, 2009 | மறுமொழி

   எல்லா கதைகளும் நன்றாக இருந்தன எனச் சொல்லாமல் இது நேர்மையான விமர்சனம்.மொக்கையான பல கதைகளிலிருந்து(என் கதையும் தான்) இருபதைத் தேர்ந்தெடுப்பது இமாலயப் பணிதான்.

   இருந்தாலும் என் தனிப்பட்ட கருத்து – நுனிப்புல்,இவள் என்பது பெயர்ச்சொல்: வழியனுப்பிய ரயில் ,ஸ்ரீதர் நாராயணன் கதை -போன்றோரின் கதைகள் போல காலச்சுவடு/கணையாழி இதழ்களில் வந்துள்ளன என்பதால் என்னை ஈர்க்கவில்லை. ஆனால், நல்ல நடையுள்ள கதைகள்.

   சிறுகதையில் இன்னும் தொடக்கம், கரு முடிவை நோக்கிய பயணம் என்ற பழைய மார்க்கத்திலே இருப்பது கொஞ்சம் வருத்தம்தரக்கூடியதே.இறுதி திருப்பம் கொண்ட கதைகளே சிறுகதை என்பதை நம்ப மறுக்கின்றேன்

   சிறுகதை அழிந்து கொண்டிருக்கிறது – கட்டுரை/பத்தி/வரலாற்று கட்டுரைகளே நிலைத்துநிற்கும்னு சொல்வதைக் கேட்கும்போது ஏற்றுக்கொள்ள ரொம்ப தயக்கமாக இருக்கிறது.

   • SnapJudge | 3:57 பிப இல் ஓகஸ்ட் 11, 2009 |

     கிரி, __/\__

     —இருபதைத் தேர்ந்தெடுப்பது இமாலயப் பணி—

     சர்வ நிச்சயமாய். அதுவும், நந்தவேரன் போன்ற அறிமுகமில்லாதவர்கள் கூட 20ல் இடம் பிடித்திருப்பது, நடுவர்களின் உண்மையான உழைப்பையும், முழுமையான வாசிப்பையும் சுட்டுகிறது.

     —இதழ்களில் வந்துள்ளன என்பதால் என்னை ஈர்க்கவில்லை. —

     ஹ்ம்ம்ம் 🙄

     —இறுதி திருப்பம் கொண்ட கதைகளே சிறுகதை என்பதை நம்ப மறுக்கின்றேன்—

     ஒத்துக் கொள்கிறேன்.

     —சிறுகதை அழிந்து கொண்டிருக்கிறது – கட்டுரை/பத்தி/வரலாற்று கட்டுரைகளே நிலைத்துநிற்கும்—

     இவ்வாறு பரவலாக விதைக்கப்படுவதற்கு சில காரணங்கள்:

     * பதிவர்களுக்கு சிறுகதை எழுத வரவில்லை. எனவே, மற்றவர்களின் கதையைப் படித்து, மறுமொழியவும் விருப்பமில்லை. ஆங்கிலம் போன்ற பெரிய அளவில் புழங்கும் வலைமொழியிலும் இதே நிலை; என்றாலும், அங்கே எண்ணிக்கை தேறுகிறது. இங்கே, மொத்த நபர்களின் கூட்டுத்தொகை செம குறைச்சல்.

     * துவக்கத்திலேயே சாரு நிவேதிதா வாசிக்கிறார்கள்; எஸ் ராமகிருஷ்ணனிடம் சொக்கிப் போகிறார்கள். தவறில்லை. எனினும், அதுவே லட்சியமாகக் கொண்டு, சாதாரண தோசை கூட சுட முடியாமல், மாவிலேயே கிண்டி விடுகிறது.

     * தகவல் துறையில் பணிபுரிபவர்களும், கல்வியில் ‘இது இப்படித்தான்’ என்று கற்றறிந்தவர்களும் மட்டுமே கொண்ட முப்பது கூட நிரம்பாத இளைஞர் — இணையத்தில் புழங்குவதால், புனைவு மீது, பற்றிலாத, விஷயஞானத்தின் மீது மட்டும் பற்றுள்ள நிலை.

6. Balaji Manoharan | 2:32 பிப இல் ஓகஸ்ட் 11, 2009 | மறுமொழி

   பெரும்பான்மையான கருத்துக்களோடு ஒத்துப்போகிறேன் 🙂

   என்னோட தேர்வில் மனையியல் #1 தான் 🙂

   • SnapJudge | 2:44 பிப இல் ஓகஸ்ட் 11, 2009 |

     பாலாஜி, __/\__ நன்றி!

7. இரா.வசந்த குமார் | 8:00 பிப இல் ஓகஸ்ட் 11, 2009 | மறுமொழி

   அன்பு பாபாஜி…

   தலை மூன்றுக்குள் ஒன்றாக ‘மனையியல்’ வைத்ததற்கு மிக்க நன்றிகள்.

   அன்பு வெட்டிஜி…

   உங்களுக்கு பெஷல் நன்றிகள். 🙂

   • SnapJudge | 1:34 பிப இல் ஓகஸ்ட் 13, 2009 |

     வசந்தகுமார், நன்றி __/\__

8. Sridhar Narayanan | 12:50 முப இல் ஓகஸ்ட் 12, 2009 | மறுமொழி

   கிரிதரன்!

   //சிறுகதையில் இன்னும் தொடக்கம், கரு முடிவை நோக்கிய பயணம் என்ற பழைய மார்க்கத்திலே இருப்பது கொஞ்சம் வருத்தம்தரக்கூடியதே.இறுதி திருப்பம் கொண்ட கதைகளே சிறுகதை என்பதை நம்ப மறுக்கின்றேன்//

   🙂 ஒரு தனிப் பதிவாக போட வேண்டிய விஷயத்தை பின்னூட்டமாக இட்டு விட்டீர்கள். விரிவாக பதிலளிக்க தோன்றியது. இதே கருத்தை நானும் நிறைய நண்பர்களிடம் கூறியிருக்கிறேன். ஓரிரு சமயங்களில் ‘அரைகுறையாக’ செய்யவும் முயன்றிருக்கிறேன். நீங்கள் கூட ஒரு பதிவில் பின்னூட்டமிட்டு மரியாதை (honor) செய்திருந்தீர்கள் 🙂

   ஆனால் இம்மாதிரியான வடிவம் ஒரு சிறுகதையை நிறுத்தி வைக்கிறது. மாற்று வடிவமோ, வடிவமில்லாத நிலையிலோ செய்யும் பரீட்சார்த்த முறைகளில் சில பிரச்சினைகள் இருக்கத்தான் செய்கின்றன. புட்டிங் செய்வது சாப்பிடத்தானே. கண்ணாடி பெட்டியில் வைக்க அல்லவே? 🙂

   மட்டுமல்லாது கண்ணுக்கு புலப்படாத சங்கிலிகளின் பிணையிலிருந்துதான் எழுத வேண்டியிருக்கிறது. அதாவது ஷோபா சக்தியின் ‘ம்ம்ம்’ல் வரும் மகளின் கர்ப்பத்திற்கு காரணமான தந்தை போன்ற பாத்திரங்களை அமைக்க அசாத்தியமான சுதந்திரமான, உறுதியான மனநிலை வேண்டியிருக்கிறது. Ofcourse, true incidents are stranger than fictions 🙂 எல்லைகளை மாற்றி அமைத்துக் கொள்ள வேண்டும் என்று எண்ணிக் கொண்டேதான் இருக்கிறேன்.

   சுவாரசியமான எழுத்து சிறுகதை வடிவத்திலோ, கட்டுரை வடிவத்திலோ, பத்தி எழுத்து வடிவத்திலோ இருந்து கொண்டுதானிருக்கின்றன.

   சுவாரசியமான எழுத்து என்பது போகப் போக பல அலங்காரங்கள் சேர்ந்து கிளாசிக்காகி விடுகிறது. ஓ ஹென்றியின் சிறுகதைகளுக்கும், ஷேக்ஸ்பியருக்கும் நடக்கும் பரினாம வளர்ச்சிப் போல. பத்தி /கட்டுரை / பதிவு எழுத்துகளுக்கு அவ்வகையான விரிவான களம் அமைவதில்லை என்றே நினைக்கின்றேன்.

   • ரா.கிரிதரன் | 11:28 முப இல் ஓகஸ்ட் 12, 2009 |

     முதலில், பதில் சொன்னதற்கு நன்றி.

     //நீங்கள் கூட ஒரு பதிவில் பின்னூட்டமிட்டு மரியாதை (honor) செய்திருந்தீர்கள் //

     😉 ரொம்ப ஓவரா இருக்கு இதெல்லாம்.

     //புட்டிங் செய்வது சாப்பிடத்தானே//

     ஒத்துக்கொள்கிறேன். சும்மா பஜனை பண்ண இல்லைதான். ஆனாலும் –
     இந்த விஷயத்தில் ஜெமோவின் கருத்தே எனக்கும். இலக்கியம், கதைசொல்லியின் பணி இத்துடன் முடிவடைவதாகவோ, முடிவிற்காக படிப்பது என்ற காரணத்திற்காகவோ மட்டுமல்ல – பாலாஜி பெரிசாக எழுதினால் துரத்திவிடுவார் என்பதால் – தனிப் பதிவாகப் போடப் பார்க்கிறேன்.

     சாப்பிடுபவனுக்கு இருநிலைகளே இருக்கமுடியும் – பிடித்தது,பிடிக்கவில்லை.

     கதைகளுக்கோ – சொல்முறையில் (இதற்காக பின்நவீனத்துவம் என்றெல்லாம் ஜல்லியில்லாமல்), tone, ரிவர்ஸ் பயணம், முடிவிலிருந்து ஆரம்பித்து வேறொன்றுக்கு செல்வது போன்ற வடிவங்களை A.L.Kennedy (Night Geometry & the Garscadden Trains), Mavis Gallant(When we were young) , அ.முத்துலிங்கம் (மஹாராஜா..) போல பல இருக்கலாம். நாம் கருவை விரும்பாவிட்டாலும், மொழி, நடை என ஈர்க்கப்படலாம். முடிவை மட்டும் நோக்கி ஓடிம் வாசகர்களை Haruki Murakami இதுவரை படிக்க வைத்திருக்கமாட்டார்கள். அவ்வளவு டெம்பெளேட் முடிவுயுள்ள புனைவு எழுதுபவர்.

     ருசிப்பவனை ’உனக்குச் சமைக்கத்தெரியுமா?’ எனக் கேட்கும் மனோபாவம் விஷமெனத் தெரியும்..அதனால் இவைதான் சரியென்றும் சொல்லமுடியாது..

     //சுவாரசியமான எழுத்து சிறுகதை வடிவத்திலோ, கட்டுரை வடிவத்திலோ, பத்தி எழுத்து வடிவத்திலோ இருந்து கொண்டுதானிருக்கின்றன//

     உண்மை தான்.

     //சுவாரசியமான எழுத்து என்பது போகப் போக பல அலங்காரங்கள் சேர்ந்து கிளாசிக்காகி விடுகிறது//

     இன்னொரு பத்திக்கான விஷயம். விடு ஜூட்.

   • SnapJudge | 1:33 பிப இல் ஓகஸ்ட் 13, 2009 |

     —Ofcourse, true incidents are stranger than fictions —

     மகாராஜாவின் ரயில் வண்டியில் முத்துலிங்கம் முன்னுரையில் இருந்து…

     ஒரு வாசகருக்கு எழுத்தாளர் கீத் மில்லர் சொன்னது.

     ஒரு முறை அவர் தன்னுடைய சிவப்பு வோக்ஸ்வாகன் காரை எடுத்துக்கொண்டு மிருகக்காட்சி சாலைக்குப் போனார். அங்கே வழக்கம் போல பலமணி நேரங்கள் யானைகளின் விளையாட்டை ரசிப்பதில் செலவழித்தார். திரும்பும்போது பார்த்தால் ஒரு யானை அவருடைய காரில் தவறுதலாக உட்கார்ந்துவிட்டது. காரின் முன்பக்கம் நெளிந்து போய் கிடந்தது. மானேஜர் ஓடிவந்து மன்னிப்பு‚ கேட்டார். ‘இந்த யானை இப்படித்தான். சிவப்புக் காரைக் கண்டால் மேலே குந்திவிடும். நாங்கள் இன்சூரன்ஸ் செய்திருக்கிறோம். செலவு எவ்வளவு என்று அறிவியுங்கள், செக் அனுப்பிவைப்போம்.’

     நல்ல காலமாக என்ஜின் காரின் பின்னால் இருந்தது. அவரும் சரி யென்று திரும்பும்போது நெடு…சாலையில் ஒரு பெரும் விபத்தைக் கண்டார். அதைத் தாண்டிய சிறிது நேரத்தில் பொலீஸ் கார் ஒன்று அவரைத் துரத்திப் பிடித்தது. என்னவென்று விசாரித்தால் பொலீஸ்காரர்

     “இன்னொரு காரை இடித்ததுமல்லாமல் தப்பித்து வேறு ஓடுகிறீரா?” என்றார்.

     “நான் எங்கே விபத்தில் மாட்டினேன்?”

     “மாட்டவில்லையா? அப்ப இது என்ன?” என்று நெளிந்துபோன காரைச் சுட்டிக்காட்டினார்.

     “அதுவா? அதுவா? அது யானை உட்கார்ந்து நெளிந்துவிட்டது.”

     “அப்படியா?” என்று சிரித்துவிட்டு பொலீஸ்காரர், “வாரும் பொலீஸ் ஸ்டேசனுக்கு” என்றாராம்.

     கீத் மில்லர் சொல்கிறார், ‘உண்மையான கதைகளை எழுதவேண்டாம், யாரும் நம்ப மாட்டார்கள். உண்மைத் தன்மையான கதைகளை எழுதுங்கள்.”

9. iamnotgod | 4:24 முப இல் ஓகஸ்ட் 12, 2009 | மறுமொழி

   Another proof that Baba is a literary critic in the (b)making

10. ரா.கிரிதரன் | 11:33 முப இல் ஓகஸ்ட் 12, 2009 | மறுமொழி

    // என் கதைகளை ட்ராஃப்டிலேயே வைத்திருக்க வைப்பவர் //

    ட்ராஃப்டிலா? `…அவர்கள் இருவரும் வானேறி வைகுண்டம் போனார்கள்` என்று முடித்தாவது வெளியிடுங்கள்.

    இப்படித்தான் பல உருப்படிகளை முடித்து ஜோலியைப் பார்க்க போயிருக்கிறேன்.

11. PPattian : புபட்டியன் | 5:57 பிப இல் ஓகஸ்ட் 12, 2009 | மறுமொழி

    //பதின்ம வயதினரின் பருவக் கோளாறையும் ஃபேன்டசியையும் செல்வராகவனின் ‘ஆயிரத்தில் ஒருவன்’ முன்னோட்டத்தையும் பார்த்து சூடு போட்டுக் கொண்ட கதை.
    //

    இந்த இரண்டு வரிகள்தானா? மேலும் எதிர்பார்த்தேன் உங்களிடமிருந்து..

    பெண் உணர்வுகளுக்கு மதிப்பளித்தலாகவும், முற்பிறப்பிலேயே பார்த்தறிந்த பரிச்சயமாகவும், அழகிய ஒரு ரயில் பயணமாகவும் உதித்த கதை உங்களுக்கு சூடு போட்டதாக தெரிவது துரதிருஷ்டமே.. ஆனாலும் உங்கள் விமர்சனத்துக்கு தலை வணங்குகிறேன்..

    BTW, ஆயிரத்தில் ஒருவன் என்ன கதை? நான் அதைப் பற்றி இன்னும் கேள்விப்படவில்லை..

    • SnapJudge | 6:30 பிப இல் ஓகஸ்ட் 12, 2009 |

      புபட்டியன்,

      நீங்க இங்கே வந்து படிப்பீங்கன்னு நிஜமா எதிர்பார்க்கல 🙂

      போட்டியில் முன்னணியில் வந்தவர்களின் கதையை ஒரு தடவை மட்டுமே படித்து, உடனடியாகத் தோன்றுவதை பதிந்து வைப்பது, என் நோக்கம்.

      ஏன் அவ்வாறு யோசனை சென்றது என்று பார்த்தால்…

      1. —பதின்ம வயதினரின் பருவக் கோளாறை—

      ஆறு மாதத்திற்கொருமுறை தில்லிக்கும் அதன் பின் மாதமொருமுறையாவது பெங்களூருக்கும் சென்று வந்தபோது, எதிரில் அமர்ந்திருக்கும் ரயில் சிநேகங்களைக் கண்டு கிளர்ந்ததினால், அந்த அனுபவத்தை இங்கேப் பொருத்தினேன்.

      ஒரேயொரு எட்டு மணி நேரமே, வீடு வரை இட்டுச் செல்லும் என்பதை நம்புவதற்கு உருப்படியான சம்பவம் வேண்டும். அவ்வாறு எதுவும் அவர்களிடையே நிகழவில்லை.

      If I were Valli, I would be shit scared of the encroachment of my private space. Probably, I would consider him as exploitative. To think otherwise, there are no substantiating incidents or characterization.

      கடைசி வரிதான் இந்தக் கதையை அதல பாதாளத்திற்கு இட்டுச் செல்கிறது.

      2. —முற்பிறப்பிலேயே பார்த்தறிந்த பரிச்சயமாகவும்,—

      பழங்கால சம்பவம் இந்தக் கதைக்கு மிகமிகப் பெரிய +

      ஆனால், அதற்கும் நிகழ்வுக்கும் முடிச்சு கிடைக்கவில்லை. அவர்கள் சேர்ந்தார்களா? இறந்தார்களா? பிச்சை எடுத்தார்களா? என்பதெல்லாம் முக்கியமா… என்பதை விட ரயில் பயணிகளுக்கும் அந்தக் காதலர்களுக்கும் இடையே உள்ள தொடர்பு அவிழவைத்திருக்க வேண்டும். 1000 வார்த்தைக்குள் கஷ்டமாக இருந்திருக்கலாம். ஆனால், அந்தத் தொடர்ச்சி வாசகருக்குள் ஊன்றியிருக்க வேண்டும்.

      3. ஃபேன்டசி

      முதல் கற்பனை: பத்து மணிக்கு ரயிலடிக்கு, தனியாக வரும் தாய் பயப்படுவாள் என்பது.

      இரண்டாவது அபிலாஷை: முன்பின் தெரியாத பூட்டிய வீட்டிற்கு அவள் மடங்குவாள் என்பது.

      மூன்றாவது கனவு: அபலைப் பெண்ணுக்கு வாழ்க்கை கொடுப்பது.

      4. —முழு விடுதலை உணர்வு தெரிந்தது எனக்கு—

      ‘நான் வாழ வைப்பேன்’ போன்ற அகங்கார ஆண் ஆசிரியர் எட்டிப்பார்ப்பதை அடுத்த முறை தவிர்த்துவிடவும். கடைசி வரி இல்லாவிட்டால், it could be open to reader’s imagination.

    • PPattian : புபட்டியன் | 8:47 முப இல் ஓகஸ்ட் 13, 2009 |

      இவ்வளவு விரிவான விமர்சனம் முன் வைப்பீர்கள் என நான் எதிர்பாக்கவில்லை. சாட்டையடி போல் குறைகளை உணர்த்தியுள்ளீர்கள். கட்டாயமாக இனிமேலும் நான் எழுதும்போது உங்கள் இந்த கருத்துக்களை எண்ணத்தில் வைப்பேன். முக்கியமாக…

      //‘நான் வாழ வைப்பேன்’ போன்ற அகங்கார ஆண் ஆசிரியர் எட்டிப்பார்ப்பதை அடுத்த முறை தவிர்த்துவிடவும். கடைசி வரி இல்லாவிட்டால், it could be open to reader’s imagination.
      //

      மிக மிக நன்றி பாபா. உங்கள் பொன்னான நேரத்தை என் கதைக்காக ஒதுக்கியதற்காக.

12. iamnotgod | 4:30 முப இல் ஓகஸ்ட் 13, 2009 | மறுமொழி

    ‘I overslept & missed my train stop. Is it the curse of my yesterday’s co-traveler? OTOH, I discovered a canoeing place. Need to keep alarm¿ 5 hours ago
    Skirt is the cutest dress on a right lady. It breathes freshness. Color determines the character while cuts & length adds flavor to summer. ‘

    You dreamt about a beautiful girl wearing the right skirt with right cuts and you were so engrossed in the dream that you missed the train :). If you see a cute girl in the train sitting next/opposite to you wearing skirt
    ask her the small favor of waking u up in
    the right station and right time :).

13. கே.ரவிஷங்கர் | 12:42 பிப இல் ஓகஸ்ட் 13, 2009 | மறுமொழி

    வணக்கம் சார். எனக்கு கொடுத்த லிங்க் மூலமாக இங்கு வந்தேன்.முதன் முறையாக பின்னூட்டம் போடுகிறேன்.

    //இரா வசந்தகுமார் :: என் பயணத்தின் பிம்பங்கள்…!: மனையியல்.: மிக கச்சிதமாக, சொல்ல வந்ததை ஆயிரம் வார்த்தைக்குள் முழுமையாக கொடுப்பது லேசுப்பட்ட காரியம் இல்லை. வெகு நேர்த்தியாக செய்திருக்கிறார்.//

    இந்தக் கதையில் சுஜாதா நடை நெடி தாள முடியவில்லை.அவர் சொந்த நடையிலேயே எழுதலாமே!இது லேசுப்பட்ட காரியம் அல்ல??????????

    கடைசியில் ஒரு hardcore
    பாசாங்குத்தனம்.அவருடைய பயணத்தின் பிம்பங்கள் ஒட்டவில்லை.

    இடலி விற்பவரின் உரையாடலோடு கதையை ஆரம்பித்து எதிலாவது முடித்திருக்கலாம்.

    பிடித்த வரிகள்:
    //புது வெப்பம், புது ஸ்பரிசம் உணர்ந்த டெய்ஸி அவரை உற்றுப் பார்த்தாள். //

    அடுத்து “வெட்டிப் பயல்: வாழையடி வாழை”.இவர் என் வலைக்கு வந்து என்னுடைய விமர்சனம் கேட்டார்.
    அது:
    _____________________________
    ”உங்கள் narration இயல்பா யதார்த்தமா இருக்கு.வேலைக்காரி சம்பந்தப்பட்டகளத்தின் மூட் எல்லாம் நல்லா இருக்கு.சில வரிகள் பிடித்தது.

    1//ஏதாவது உடம்பிற்கு முடியவில்லை என்றால் கலர் கலராக மாத்திரை தருவார்கள். வீட்டு வேலை பாதிப்பது அவர்களுக்கு பிடிக்காது//

    2//ஓடாத டீவியைக்கூட பார்த்துக் கொண்டே இருக்கலாம் போல இருந்தது//

    குறைகள்:
    இந்த வேலைக்காரி – எஜமானி(
    கொடூரமாக காட்டி வேலைக்காரியின் சிம்பதியை டிராமத்தனமாக அதிகரிப்பது) கதைகள் நிறைய படித்தாகி விட்டது.

    செயற்கையான முடிவு.

    //நான் அழுததைப் பார்த்துட்டு என் தங்கச்சி ரெண்டு பேரும் வீட்டு வேலைக்கு போறேனு சொல்லிட்டாங்கக்கா. //

    ஏன் இந்த தங்கச்சிகள் திடீர் பெரிய மனுஷியாகும் டிராமத்தனமான திருப்பம்?

    யதார்த்தமாக இல்லை.

    பரிசு பெற்றதற்கு வாழ்த்துக்கள்!

    ________________________

    இதெல்லாம் ”வாரமலர்”கதைகளில் அடிக்கடி வரும்.
    இவரிடம் கதை விவரிப்பு ப்ளஸ்.

    இதை விட “சின்ன மனசு” எவனோ ஒருவன் லாஜிக்கலாகச் சொல்லப்பட்டகதை. இந்த மாதிரி கடைசி
    டிராமா திருப்பம் கிடையாது.

    நனறி .

14. வெட்டிப்பயல் | 4:40 பிப இல் ஓகஸ்ட் 13, 2009 | மறுமொழி

    உங்களுக்கு கொடூரமாகவும், டிராமாத்தனமாகவும் தெரிவது, எனக்கு ரொம்ப சாதாரணமா தெரியுது. என்ன செய்ய? 🙂

    எஜ‌மானி உங்க‌ளுக்கு கொடூர‌மா தெரிய‌லாம். என‌க்கு அப்ப‌டி எல்லாம் தெரிய‌லை. நான் பார்த்து இப்ப‌டி காபி, சாப்பாடு எல்லாம் கொடுத்து சின்ன‌ சின்ன‌ வேலைக‌ளை வாங்குப‌வ‌ர்க‌ள் மிக‌ மிக‌ குறைவு. பெரிய‌ ப‌ண‌க்கார‌ர்க‌ள் வீட்டில‌ கூட‌ இதைப் பார்த்திருக்கிறேன்.

    மேலும்

    ////நான் அழுததைப் பார்த்துட்டு என் தங்கச்சி ரெண்டு பேரும் வீட்டு வேலைக்கு போறேனு சொல்லிட்டாங்கக்கா. //

    ஏன் இந்த தங்கச்சிகள் திடீர் பெரிய மனுஷியாகும் டிராமத்தனமான திருப்பம்?
    //

    த‌லைப்பு “வாழைய‌டி வாழை”. ஏற்க‌ன‌வே இந்த‌ பெண் வேலைக்கு வ‌ந்த‌து இப்ப‌டி ஏதோ ஒரு கார‌ண‌த்தினால் இருக்க‌லாம் என்ப‌து வாச‌க‌ர்க‌ளின் யூக‌த்திற்கு விட்ட‌து. இதில் திடீர் பெரிய‌ ம‌னுஷியாகும் த‌ன‌ம் எதுவும் என‌க்கு தெரிந்து இல்லை 🙂

15. bmurali80 | 4:43 பிப இல் ஓகஸ்ட் 13, 2009 | மறுமொழி

    பாபா , கே.ரவிசங்கர் –

    நீங்கள் நினைப்பது போல் கதை அமையவில்லை அல்ல அமைந்து இருக்கிறது என்பது தான் இங்கு எனக்கு கேட்கிறது.

    கதை எப்படிஇருக்க வேண்டும் என்ற அரிச்சவடி எல்லாம் தேவையா என்றும் கேட்க வைக்கிறது.

    டிராமாட்டைஸ் செய்தால் தவறா என்ன ? அல்ல Ellipsis உபயோகித்தால் படிப்பவர்கள் கண் மூடிக்கொள்வார்களா?

    சமீபத்தில் Man Booker பரிசு வென்ற Alice Munro வின் முந்தைய கால கதைத் தொகுப்பு சுவாரசியமே இல்லை என்று அடித்து கூறுகிறார் Nytimes விமர்சகர் ஒருவர் ஆனால் அவருக்கு இப்பொழுது பரிசு.

    எனவே கதைகள் கதைகளாக இருக்கட்டுமே ! படிப்பவர்கள் முடிவு செய்யட்டும் ரசனைகளை.

    • SnapJudge | 5:04 பிப இல் ஓகஸ்ட் 13, 2009 |

      முரளி,

      —நீங்கள் நினைப்பது போல் கதை அமையவில்லை அல்ல அமைந்து இருக்கிறது என்பது தான் இங்கு எனக்கு கேட்கிறது. —

      அப்படிப்பட்ட புரிதல் வந்திருந்தால் அது என் தவறு.

      —டிராமாட்டைஸ் செய்தால் தவறா என்ன ? —

      தினத்தந்தியே செய்தியை கவர்ச்சியாக்குகிறது. ஜூனியர் விகடனும் பின்னி பரபரப்பாக்குகிறது. நாமும் ஏன் செய்யக்கூடாது!

      —அல்ல Ellipsis உபயோகித்தால் படிப்பவர்கள் கண் மூடிக்கொள்வார்களா?—

      நான் சொல்ல வருவது என்னவென்றால்… அதாவது …

      —படிப்பவர்கள் முடிவு செய்யட்டும் ரசனைகளை.—

      உண்மை. நான் நூறு சதம் ஒத்துக் கொள்கிறேன். படிப்பவர்கள் தங்கள் ரசனைப்படி கதை பிடித்திருக்கிறதா/பிடிக்கவில்லையா/தேவலாமா என்று சொல்லும் பதிவுகளில் இதுவும் ஒன்று. கொஞ்சம் தொட்டுக்க, *ஏன்* என்பதையும் பகிரும் முயற்சி.

      இது போல் கலந்து கொண்ட & வாசித்த ஒவ்வொருவரும் — எல்லாக் கதைகளையும் ருசித்தால், ஜனநாயகம் தழைத்தோங்கும்.

16. இரா.வசந்த குமார் | 7:49 முப இல் ஓகஸ்ட் 14, 2009 | மறுமொழி

    அன்புள்ளவர்களே…

    //கடைசியில் ஒரு hardcore
    //பாசாங்குத்தனம்.

    இது என்ன hardcore பாசாங்குத்தனம் என்று இரண்டு நாட்களாக ‘ப்ரோட்டீன் குழப்பத்தை’ உருட்டிக் கொண்டிருந்தும் கண்டுபிடிக்க முடியவில்லை. யாராவது கொஞ்சூண்டு விளக்கமாகச் சொன்னால் தேவலாம்.

    நன்றிகள்.

17. PPattian : புபட்டியன் | 12:40 பிப இல் ஓகஸ்ட் 14, 2009 | மறுமொழி

    //இது என்ன hardcore பாசாங்குத்தனம் என்று இரண்டு நாட்களாக ‘ப்ரோட்டீன் குழப்பத்தை’ உருட்டிக் கொண்டிருந்தும் கண்டுபிடிக்க முடியவில்லை. யாராவது கொஞ்சூண்டு விளக்கமாகச் சொன்னால் தேவலாம்.
    //

    படிக்கும்போது எனக்கு அது பாசாங்காகத் தெரியவில்லை.. கதையின் ஓட்டத்தில்.. It looked so natural.. ஆனால், அப்படி மனைவியை ஓடும் ரயிலில் பிறர் முன்னிலையில் முத்தம் கொடுப்பது என்பது நமக்கு அந்நியமானது என்றும் தோன்றுகிறது…” நான் அப்படி செய்வேனா”.. என்று ரவி அவரை அங்கு பொருத்திப் பார்த்ததில் விளைந்த கேள்வி போலும்..

    எனக்கு உங்கள் கதையில் உறுத்திய ஒன்றே ஒன்று.. “குழந்தை எறும்பு கடித்து அழுவது..”.. அது கொஞ்சம் பழைய ஐடியாவாகவும், Stereotype ஆகவும் தோன்றியது..

18. கே.ரவிஷங்கர் | 3:40 பிப இல் ஓகஸ்ட் 14, 2009 | மறுமொழி

    வெட்டிப்பயல்:

    கதையின் எல்லா இடத்திலும் இருக்கும் இயல்பு சொல்லி வைத்தாற் போல் தங்கச்சி,அதுவும் ”இரண்டு” தங்கச்சிகளும் சொல்வது ,இயல்பு போய் செயற்கை ஆகி விடுகிறது.

    This is to just stir the emotions of readers

    என்னோடு அனுபவத்தில் இது மாதிரி கதைகள் நிறையப் படித்தாகிவிட்டது.

    bmurali80:

    நீங்கள் எப்படி வேண்டுமானலும் ரசியுங்கள்.எனக்கு ஒன்றும் ஆடசேபணை இல்லை.

    நான் வாசிப்பு/எழுத்து அனுபவத்தில் பல கட்டங்களைத் தாண்டி வந்தாகி விட்டது.

    //டிராமாட்டைஸ் செய்தால் தவறா என்ன ? //
    அந்த கால சினிமாவில் வீட்டில் யாராவது இறந்தால், வாழை மரம் சாயும்,கன்னுக்குட்டி இறக்கும், 50 வருட கடிகாரம் நின்று விடும், மாட்டு வண்டி குடை சாயும்.

    இதெல்லாம் இப்போது இருக்கிறதா?

    தயவு செய்து கிழ் உள்ள வலையில் இருக்கும் கதையை படியுங்கள்.சுவராசியமாக எழுதப்பட்டக் கதை:( எழுதிவர் நாடோடி இலக்கியன்.)
    போட்டிக்காக எழுதப்பட்ட கதை அல்ல.
    ஸ்நாப் ஜட்ஜூம் படிக்குமாறு விழைகிறேன்.

    “மறக்க முடியுமா?”

    //http://naadody.blogspot.com/2008/01/blog-post_486.html//

19. கே.ரவிஷங்கர் | 3:57 பிப இல் ஓகஸ்ட் 14, 2009 | மறுமொழி

    வசந்தகுமார்:-

    //இது என்ன hardcore பாசாங்குத்தனம் என்று இரண்டு நாட்களாக ‘ப்ரோட்டீன் குழப்பத்தை’ உருட்டிக் கொண்டிருந்தும் கண்டுபிடிக்க முடியவில்லை.//

    செயற்கைத்தனம் என்று சொல்லலாம்.
    காட்சியை அழகுப் படுத்துவதாக நினைத்துக்கொண்டு ,இல்லாத ஒன்றை (சும்மானச்சும் “அலட்டுவது’)திணிப்பது என்று கூட சொல்லலாம்.

    தாங்களையும் மேல் சொன்ன கதையை ப்டிக்குமாறு விழைகிறேன்.

    நன்றி

20. வெட்டிப்பயல் | 4:08 பிப இல் ஓகஸ்ட் 14, 2009 | மறுமொழி

    //கதையின் எல்லா இடத்திலும் இருக்கும் இயல்பு சொல்லி வைத்தாற் போல் தங்கச்சி,அதுவும் ”இரண்டு” தங்கச்சிகளும் சொல்வது ,இயல்பு போய் செயற்கை ஆகி விடுகிறது//

    mmm

    //நான் வாசிப்பு/எழுத்து அனுபவத்தில் பல கட்டங்களைத் தாண்டி வந்தாகி விட்டது. //

    :-)))

21. குடுகுடுப்பை | 9:42 பிப இல் ஓகஸ்ட் 15, 2009 | மறுமொழி

    என்னோட இந்த முயற்சியை படிச்சி இது சிறுகதையான்னு சொல்லுங்க நண்பரே

    கு.ஜ.மு.க: ஈனப்பொழப்பு.

22. பிங்குபாக்: Manushyaputhiran & Uyirmmai’s Uyirosai 1st Anniversary « Snap Judgment

23. பிங்குபாக்: சிறுகதைகள்: ஆகஸ்ட் « Snap Judgment

24. Nundhaa | 10:38 முப இல் ஜனவரி 3, 2014 | மறுமொழி

    இத்தனை வருஷம் கழித்து இப்பொழுது தான் என் கதைக்கான உங்கள் விமர்சனம் படிக்கிறேன் … நன்றி

மறுமொழியொன்றை இடுங்கள் மறுமொழியை நிராகரி

Enter your comment here...

Fill in your details below or click an icon to log in:

மின்னஞ்சல் (கட்டாயமானது) (Address never made public)

பெயர் (கட்டாயமானது)

இணையத்தளம்

You are commenting using your WordPress.com account. ( Log Out /  மாற்று )

You are commenting using your Facebook account. ( Log Out /  மாற்று )

நிராகரி

Connecting to %s

Notify me of new comments via email.

புதுப்பதிவுகளை எனக்கு மின்னஞ்சல் மூலம் தெரியப்படுத்து

Δ

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.